اساسُ الْمُلْک || علی آذرنژاد

2022-07-29 23:38:46 مرحوم استاد محمدرضا حکیمی:
.
۱- ‏عاشورا این نیست که با تلاش شماری منبری و مداح حرفه ای (که روش آنان و منطق و شعرشان، کاملا بر خلاف شاعران شیعه حماسه گستر دوران ائمه است)، مردم را در یک روز معین به سر و سینه زدن وا دارند و در معابر روان سازند. بعد عاطفی عاشورا، اگر منبری‌ها و مداح‌ها به صورت ضروری و فوری و اصولی، اصلاح شوند و مردم بر یک غم بزرگ گریه کنند، نه تنها خوب که لازم است. قلب انسان نباید به دنیای غم های بزرگ بیگانه باشد، اما عاشورا همه‌اش #روضه و غم گساری نیست.
.
۲- عاشورا، حرکتی برای نفی ظلم و اجرای عدالت است، چنانکه در خطبه دوم حضرت امام حسین به صراحت ذکر شده است . عاشورا حماسه فجرهای بزرگ انقلاب‌های خونینی است، که حق محرومان را بگیرد و به آنان برساند.
.
۳- باید طرفداران عاشورا و حکومت‌های مدعی اعتقاد به #عاشورا ، به عدالت و انصاف معتقد باشند، و جامعه را بر اساس عدل و داد بسازند، و این همه تفاوت‌های جهنمی و «دره‌های فقر» و «قله‌های ثروت» وجود نداشته باشد، و یزیدیانی که در زیر نام #حسین خود را پنهان کرده‌اند و در میان نباشد.
.
۴- امام حسین در روز عاشورا از بشریت خواست که اگر دین ندارید آزاده باشند. و این همه تورّم و رانت خواری و چپاول و بی بند و باری، که موجب این همه فساد اخلاقی و سقوط انسانی در جامعه است، و این تورم آزاد و فروشندگان جلاد، و این دستگاه  ویرانه به تعبیر خود مقامات، آیا در خور بردن نام حسین و عاشورا هست؟

عاشورا، مظلومیتی مضاعف ، استاد حكيمی ، چاپ هشتم، ۱۳۸۵

@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید

2022-07-24 09:46:02 شطرنج گناه کبیره

#اسمعیل_امینی

من سرباز بودم که شطرنج آزاد شد، وقتی حرام بود و گناه کبیره بود، هفتاد ضربه شلاق داشت.وقتی آزاد شد عقیدتی سیاسی پادگان مسابقات شطرنج گذاشت. اوایل آزادی شطرنج همین جایی که الان فدراسیو شطرنج است،در پارک لاله، درخت‌های انبوه داشت و پاتوق ما شطرنج‌بازها بود. ارزشی‌های متحجر فحش‌مان می‌دادند، صفحهٔ شطرنج را لگد می‌کردند، شلنگ آب پارک را روی سرمان می‌گرفتند تا به خیال خودشان،نهی از منکر کنند. حالا سالیانی است که شطرنج فدراسیون دارد،بودجه دارد و افتخار آفرین است.
ارزش‌ها و حلال و حرام‌ها و معروف و منکرهای دیانت اداری همین قدر بی‌بنیان و مضحک است.

@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید

2022-07-11 21:07:44 فردای حجاب ِ اجباری؟
(یافته‌های یک پژوهش دانشگاهی: به «عُرف» اعتماد کنیم)

بخشی از دینداران ایران، همچنان از فردای "اجباری نبودن" حجاب می‌ترسند. ️چرا؟ چون تصویر ِ آن‌ها از فردایی بدون اجباری بودن ِ حجاب این است: شهرهایی پر از عریانی ِ بی حد. پر از عیاشی بی اندازه. رها شده و جنگل‌وار. زنانی که نه فقط بی روسری، که با کمترین پوشش ممکن از خانه بیرون می‌آیند.

آیا اینطور است؟ آیا جامعه، بدون اجبار و پلیس و گشت ِ حجاب و بگیر و ببند، چنین وضعیتی پیدا می‌کند؟ اصلاً زنان غیرمعتقد به حجاب چه می‌پوشند؟

چند سال قبل، دانشجوی مستعد و دغدغه‌مندی در رشته‌ی پژوهش هنر، از من خواست تا استاد راهنمای پایان‌نامه‌اش باشم. حوزه مورد علاقه‌اش، حوزه پوشش زنان بود. قرار شد این سؤال مهم و بی‌پاسخ، جزو مسائل اصلی پایان‌نامه باشد: در شرایط ِ آزادی ِ انتخاب پوشش زنان، آن‌ها در فضاهای عمومی شهر چه خواهند پوشید؟

در این پژوهش، با 14 نفر از زنان ِ 18 تا 35 ساله ساکن تهران ساعت‌ها مصاحبه‌های عمیق شده‌بود. بنا بر منطق پژوهش‌های کیفی در جامعه‌شناسی، تلاش شده‌بود تا با تیپ‌های مختلفی از زنان، چه به لحاظ سنی، چه نوع دینداری، چه نوع پوشش فعلی (چادری، محجبه‌ی بدون چادر، غیرمحجبه‌ی ساده‌پوش و غیرمحجبه‌ی متفاوت‌پوش) و از خانواده‌هایی با سطح اقتصادی متفاوت مصاحبه شود. طبیعتاً یافته‌های این پژوهش کیفی قابل تعمیم به تمام جامعه نیست. اما فرضیه‌های علمی ارزشمندی را در اختیار ما می‌گذارد. ای کاش که امکان سنجش علمی آن با روشهای تعمیم پذیر وجود داشت.

نتایج این پژوهش برای خود ما هم شگفت‌آور بود: تقریباً تمام زنان مورد مصاحبه، حدی از پوشش عرفی را در حالت آزادی کامل حجاب، رعایت می‌کردند. هیچ‌کدام از آن‌ها حتی در ذهن خود به دنبال پوشش‌های بسیار بازتر (نظیر پوشش‌های قابل مشاهده در جوامع اروپای غربی) نبودند. نوع پوشش مطلوب بخش غالب آن‌ها، حتی در صورت نپوشیدن ِ روسری، بلوز شلوار، دامن بلند یا سارافون‌های ساده بود.

وقتی از آن‌ها پرسیده‌شده بود که چرا در شرایط آزادی کامل در پوشش، باز هم چنین پوششی را انتخاب می‌کنند، پاسخ شنیدنی بود: چون خودمان اینطور راحت‌تریم. چون هر جایی بر حسب تشخیص خودمان از فضا و اقتضائاتش، نوع پوشش متناسب را انتخاب می‌کنیم.

این یافته نشان می‌داد که فردای آزادی حجاب و پوشش به عنوان یک حق مسلم انسانی، اصلاً عریانی‌های بی‌حساب و کتاب نیست. جامعه، بدون ِ اجبار و بگیر و ببند، خودش قاعده دارد. اسم این قاعده‌ی نانوشته و مهم، «عرف» است: عرف، محکم‌ترین قانون ِ نقض‌ناپذیر ِ هر جامعه‌ است. عرف، خودش جامعه را برای هزاران سال تنظیم کرده است.

باید گذاشت جامعه، خودش بر اساس منطق عرف، خودش را تنظیم کند: حجاب عرفی در تهران، با حجاب عرفی در دهدشت ِ کهکیلویه فرق می‌کند. حجاب عرفی، در سیستان، با حجاب عرفی در مشهد و قم و یزد فرق می‌کند. آنکس که به اجبار می‌خواهد برای تمام این فضاهای متفاوت و عرف‌های گوناگون، یک قانون ِ اجباری یکدست‌کننده به نام دین و به خرج دین بسازد، اول از همه حجاب را در برابر عرف قرار می‌دهد. و بازنده در این میدان، حجاب است و دین. اجبار، منطق عرف را نادیده می‌گیرد و افراط و تفریط و لجبازی و کینه می‌آفریند.

فردای آزاد بودن انتخاب نوع پوشش، عریانی و هرج و مرج نیست. به عرف، اعتماد کنیم. عرف، ستون ِ جامعه‌ است.

راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane
#عرف|#عرف‌_ستیزی|#جامعه|#سفر_پایان‌نامه|#جامعه‌شناسی_هنر|#دانشگاه|#سیاه_مشق باز کردن / نظر دهید

2022-07-05 23:24:15 بیست و چهاری در مجازی با بند بند وجودم از وضع موجود و عاملینش ابراز انزجار کنم، باز هم در جامعه و در مواجهه با مردم عادی کف خیابان، من و امثال من را شریک جرم و از دوستداران شرایط فعلی می دانند.
هر چقدر هم یقه جر بدهم فایده ندارد
دقیقا حسی که نسبت به برخی خانم های چادری و محجبه دارند که شاید از برخوردهای گشت ارشادی ناراحت و مخالف باشند ولی باز هم آنها را شریک جرم می دانند.
چرا؟ چون ظاهر ما شبیه این پلشت هایی است که روزانه کارشان نازل کردن بلا بر سر مردم بی پناه است.
در واقع شرایط ناایمن روانی برای این دست مردم هم از جانب حکومت ایجاد شده و مردم را مقابل هم قرار داده است.

#علی_آذرنژاد
@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید

2022-06-26 09:32:22 مساله ای که فقط سیستم سودش را می برد

پژمان موسوی || سردبیر مجله تجربه

تقلیلِ بحرانِ واقعا موجودِ «اجاره‌خانه» به وجدان و شرفِ «صاحب‌خانه‌ها»، یک خطای استراتژیک است.
گرانی، فقر، افزایشِ سرسام‌آورِ همه‌ی ضروریاتِ زندگی و ناکارامدیِ سیستم در حلِ بحرانِ مسکن و اجاره‌خانه، موضوعی نیست که «درود فرستادن» به شرفِ برخی صاحب‌خانه‌ها، آن را حل کند. بر فرض که چند صاحب‌خانه هم شرایطِ مستاجران را درک کنند، آیا این بحران حل می‌شود؟ بالارفتنِ همه‌ی هزینه‌های صاحب‌خانه‌ها چه می‌شود؟ امروز گران نکنند، فردا می‌کند.
در سیستمی که اخلاق کُشته‌شده و معیارِ همه‌چیز پول قرار گرفته، انتظارِ «اخلاقی بودنِ» مردم، از اساس نشدنی است؛ بخواهند هم نمی‌توانند.
فقط از این تقلیلِ بحران به یک امرِ فردی، سیستمِ سیاسی است که کِیف می‌کند.

@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید

2022-06-17 20:53:59 "از وقتی که برای روحانیت دربار درست شده، همیشه دیدن رؤسای روحانی، تمنای ریاست را در وجود طلاب بیدار می‌کند...

همین وضع ریاست مآبی این آقایان است که اخلاق عمومی طلاب را فاسد کرده است."

یادداشت‌های مرتضی مطهری، ج۱۳، ص ۸۹

@maktubat باز کردن / نظر دهید

2022-06-17 19:16:55 اساسُ الْمُلْک || علی آذرنژاد pinned « کلیشه های بی خودی را دور بیاندازیم به صندلی مغازه که لَم داده بودم و از بی بازاری نگاهم به خیابان بود، چشمم به جوانی افتاد که لب بلوار شریعتی با شلوار کردی که لباس مشهور جوانان دهدشتی است کنار همان مجسمه نوستالوژیک فلامینگو [که به اشتباه خیلی ها به آن…» باز کردن / نظر دهید

2022-06-17 19:09:22 کلیشه های بی خودی را دور بیاندازیم

به صندلی مغازه که لَم داده بودم و از بی بازاری نگاهم به خیابان بود، چشمم به جوانی افتاد که لب بلوار شریعتی با شلوار کردی که لباس مشهور جوانان دهدشتی است کنار همان مجسمه نوستالوژیک فلامینگو [که به اشتباه خیلی ها به آن لک لک می گویند و قبلا شرحش رفته بود] نشسته بود و در افکار خودش غرق شده بود.
یاد خاطره ای افتادم از دوره نوجوانی که در کلاس قرآن هیات انصار الثقلین، مالک آذرنیا [ از جوانان خوش فکر و اهل علم و با صفا که سالهاست بر تخت درازکش شده و از بیماری نامیمونی رنج می برد] جمله ای به ما گفت که فحوای کلامش این بود:« گاهی اوقات کلیشه ها را بشکنید، نیازی‌ نیست همیشه از روی خطوط عابر پیاده عبور کنید، گاهی لابه لای ماشین ها عرض خیابان را طی کنید و به راه تان ادامه بدهید.»
بدی کلیشه های رسمی شکل گرفته در ذهن برخی افراد این است که اجازه نمی دهد انسان رها باشد و یک تیپ و اخلاق خیلی خشک، رسمی و نظامی از انسان می سازد که خودش را در گیر و دار قیود بعضاً بی خودی می کند که می‌تواند رها از آن باشد و راحت تر زندگی کند.
مثال های فراوانی می توان از این قید و بندهای بی خودی با توجه با تریپ شخصیتی هر فرد از آن دنیایی که در آن زندگی می کند گفت و آن را برعهده مخاطبین می گذارم که بنشینند و پیدایش کنند و بر روی رعایت یا عدم رعایتش فکر کنند.
باید گاهی نشست و فکر کرد و این قید و بندهای بی خودی که در زندگی برای خودمان درست کرده ایم و گاهی هم به اطرافیان مان تحمیل می کنیم بشکنیم و طرحی نو در اندازیم و رهاتر از همیشه باشیم.

#علی_آذرنژاد
@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید

2022-06-16 17:57:42 کنار آمدن با واقعیت

سن و سالم که کمتر بود و به مسائل پیرامون آرمانی نگاه می کردم و نه واقع گرایانه، با خودم می گفتم پدر و مادر کودک شون رو توی بازار و خیابون باید بغل کنند و نه اینکه توی کالسکه باشه تا آن مهر و محبت پدر و مادر و فرزند به همدیگه منتقل بشود. کمی بزرگتر که شدم یا همین الان که حدود یک سال است که دخترم لیلی به دنیا آمده و مدام بغلش می کنم و کمر درد ناشی از بغل کردن طولانی مدت لیلی را لمس می کنم، بیش از آنکه هنگام بغل کردن به محبت و مهر پدری فکر کنم، به درد کمر فکر می کنم که سراغم آمده.
غرض این است که بگویم آدمی تا یکسری واقعیات را با گوشت و پوست خود لمس نکند، درک نمی کند که دیگری چه می کشد.
مشکل حاکمان جمهوری اسلامی همین است، تا به حال درد چک برگشتی، کرایه خانه عقب افتاده و رهن و اجاره بالا، اجناس گران، ترافیک سنگین شهری، خرید جهاز برای دخترشان، پیدا کردن کار برای فرزندشان، گیرافتادن توسط خفت گیران، له شدن غرور در صف های توزیع ارزاق دولتی و هزار و یک مشکل دیگر مردم کوچه و خیابان که روزانه با آن درگیر هستند را درک نکرده و نمی کنند و در واقع نمی خواهند درک کنند و با واقعیات ملموس جامعه کنار بیایند و به همین جهت است که در شرایط مهلک اقتصادی از مقاومت در مقابل دشمن و نعمت بودن تحریم می گویند، ولی خودشان و خانوده شان در یک محیط ایزوله و به دور از مردم روزگار می گذرانند و سخنان سلمبه قلمبه بر زبان جاری می کنند.

#علی_آذرنژاد
@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید

2022-06-14 20:07:49 استاد میرجلال‌الدین کزازی:

شوربختانه امروز، جوانان ایرانی، با شاهکارهای ادبیِ پارسی و فرهنگ ناب ایرانی و این گنجینه‌های گران‌ارج به بسندگی آشنایی ندارند. هیچ گمانی در این راستیِ بی‌چند و چون نیست که ایرانیان می‌باید با این گنجینه‌ها آشنا بشوند. شاهکارهای ادب پارسی می‌باید دیگربار در زندگی آنان جای بگیرد؛ زیرا این شاهکارها پایگاه و پایَندانِ (ضامن) چیستی و هستی فرهنگی و تاریخی و منشی آنان است.
ایرانیان امروز، اگر بخواهند همچنان ایرانی بمانند، چاره‌ای جز آن ندارند که با ادب دلاویز پارسی و فرهنگ گرانسنگ ایرانی و پیشینه‌ی نازشخیز نیاکانیِ خویش دیگربار پیوند بگیرند.
در روزگاران گذشته و تا چند دهه پیش، ایرانیان با این شاهکارها می‌زیسته‌اند. بسیاری از ایرانیان، در گیراگیرِ سخن، هنگامی که می‌خواستند برهانی برّا یا گواهی نیک و استوار برای سخن و دیدگاه و اندیشه‌ی خویش بیاورند، بی‌درنگ بیتی از بزرگان ادب ایران را یاد می‌کردند. تو گویی که یادکردِ این بیت، فرجامی است بر سخن؛ استوارترین برهانی است که می‌توان آورد.

@AliAzarnejaD باز کردن / نظر دهید