آدم‌هایی هستند مثل ... محمد فاضلی – عضو هیئت علمی دانشگاه شه | کانال علی نورانی
آدم‌هایی هستند مثل ...
محمد فاضلی – عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی
سال نو پیشاپیش مبارک
نوشتن در ایام زندگی‌های استخوان‌سوز جمعی کثیر از مردمان این سرزمین، سخت است. امید به چه باید داشت در این روزگار؟
می‌شود امید داشت به شور و شعور آدم‌هایی است که فکر و عملشان از نزدیک و دور آدمی را به وجد می‌آورد. می‌شود امید گرفت زیرا آدم‌هایی هستند مثل ...
اسماعیل آذری‌نژاد که روستا به روستا می‌رود تا کودکان این سرزمین با قصه، رنگ و توپ شور و شعور کتاب خواندن را در سینه جای دهند.
حسین آخانی که محیط‌زیست و گیاهان این سرزمین گویی به جان شیرین‌اش بسته شده‌اند و برای حفظ برگ برگ گیاهان و تنوع زیستی این سرزمین از جان مایه می‌گذارد.
پویا ناظران که از آن سوی دنیا وقت می‌گذارد برای روشنگری درباره مسائل اقتصاد ایران، می‌نویسد و سخن می‌گوید.
محسن رنانی که ماه‌ها وقت می‌گذارد تا نامه‌ای بنویسد درباره وضع و حال ایران امروز و بایسته‌های آینده آن، شجاعانه، تا شاید گفت‌وگویی در بگیرد و بهبودی حاصل شود.
کیهان کلهر که موسیقی را زندگی می‌کنند به عشق این سرزمین، و زندگی را رنگ موسیقی می‌زنند به نام نامی زیبایی.
محمدرضا جلایی‌پور که آزادی‌خواهی عدالت‌محور عقل‌بنیاد خشونت‌پرهیز را زندگی می‌کند و کوهی از امید تمام‌نشدنی است.
صادق زیباکلام که شجاعانه می‌پرسد و می‌گوید آن‌چه را که گاه کمتر کسی را شجاعت و یارای گفتن است.
علیرضا نبی که شرط استخدام کارگران کارخانه‌اش داشتن سوءسابقه است و به طردشدگان اجتماعی می‌اندیشد.
بیژن اشتری که خستگی‌ناپذیر درباره دیکتاتوری‌ها ترجمه می‌کند تا چهره آزادی بهتر شناخته شود.
سهند ایرانمهر که بسیار می‌خواند و می‌نویسد و ظرافت ادبی را برای زدودن خشونت سیاسی در مسیر تاریخ به‌کار می‌گیرد.
علی سرزعیم که وقت می‌گذارد در زمانه اندیشیدن به پول و درآمد، که کتاب بنویسد و آثار بزرگ ترجمه کند.
مهدی ناجی که وقت می‌گذارد بی‌چشمداشت که پادکست سکه بسازد برای افزایش دانش اقتصادی عموم و بهبود سیاست اقتصادی.
مهدی نصیری که شجاعت دارد برای بازنگری و سخن گفتن، گفت‌وگو کردن و از سرزنش نهراسیدن.
مجتبی لشکربلوکی که زمانش را صرف می‌کند بی‌مزد و منت که کتاب و گزارش تهیه کند برای روشن شدن افکار عمومی درباره علل عقب‌ماندگی اقتصادی ایران.
یاسر عرب که برای هدفش ارزش قائل است، هزینه می‌کند، شهامت سخن گفتن دارد و به زوایای پنهان زندگی ایرانی توجه دارد.
امیر ناظمی که برای پیشبرد خلاقیت، فناوری، اینترنت و حکمرانی درست از زندگی‌اش مایه می‌گذارد.
شهرام حلاج که سالیانی است وقت گذاشته که گام‌های حتی کوچکی به بهبود نظام برگزاری مناقصات و معاملات دولتی و مبارزه با فساد کمک کند.
مقصود فراستخواه که عمرش را صرف شناخت، تحلیل و بهبود دانشگاه و نظام آموزشی کرده است.
محمدحسین کریمی‌پور که ظرافت و شجاعت و دیانت را در نوشتن به هم می‌آمیزد.
احمد میدری که فکر و عمل و عمرش شده تلاش برای آنکه گامی بردارد برای بهبود حکمرانی، رفع فقر و تبعیض.
عیسی منصوری که سالیانی است دغدغه توسعه و اشتغال مردمان این سرزمین دارد، کار می‌کند و می‌نویسد.
آیه حمداوی که برای کاهش پسماند و سبک زندگی پسماند صفر در ایران تلاش می‌کند.
این افراد را من میشناسم اما هزاران نفر دیگر هستند از جنس همین آدم‌ها، با سلیقه‌ها و گرایش‌های فکری و سیاسی و سبک زندگی‌های متفاوت اما ایران و ایرانی فراتر از منافع شخصی برایشان مهم است؛ آدم‌هایی که تلاش و حتی خطر می‌کنند برای آنکه ایران و ایرانی با حال و روز بهتری را شاهد باشیم.
چرا نشود به این آدم‌ها امیدوار بود، با همه توان کمک‌شان کرد و صدای‌شان را به همه رساند؟ امید از دل همراه شدن با این چنین آدم‌هایی زاده می‌شود. هزاران هزارند این آدمیان ارزشمند، که شادکامی یا ناکامی ایران آینده از دل تلاش آنها زاده می‌شود. بکوشیم بیشتر دیده شوند.
