۲۰ ژانویه. پایانِ نوشتن. چه‌وقت دوباره به سراغم می‌آید؟
۲۹ ژانویه. دوباره سعی کردم بنویسم، عملا بی‌فایده بود.
۳۰ ژانویه. همان ناتوانی قبل. به ندرت ده روز در نوشتن وقفه انداختم و انگار دیگر رانده شده ام. بار دیگر تلاش‌های عظیمی پیش چشمم است. آدم باید مثل سابق شیرجه بزند، و سریع‌تر از یک غریق غرق بشود.
۷ فوریه. توقف کامل. شکنجه‌های بی‌پایان.
۱۱ مارس. زمان چه زود می‌گذرد؛ ده روز دیگر و هیچ دستاوردی نداشته‌ام. درست نمی شود. گهگاه صفحه‌ای خوب از آب درمی‌آید، اما نمی‌توانم آن را ادامه بدهم. روز بعد باز درمانده ام.
خانم
لیلا لعلمی نویسنده‌ی مراکشی-آمریکایی این یادداشت‌های کافکا رو گذاشته و گفته که زمانِ ناامیدی به‌شون نگاه می‌ندازه -زمانی که نمی‌تونه چیزی بنویسه.
از کانال The Cather in the Rye @caulfild با کمی تغییر در ترجمه.
@ALIRECOMMENDS
