مسئله‌ای که جدیدا باعث رنجشم میشه درک نشدنه. حرفایی که می‌زنم، | #علیرضا_ادیبی
مسئله‌ای که جدیدا باعث رنجشم میشه درک نشدنه. حرفایی که می‌زنم، کارایی که می‌کنم، تفریحاتی که دوستشون دارم یا حتی ترس و نگرانیام، هیچکدوم درک نمیشن. من حتی نمی‌دونم الان اینا رو چطور باید بگم که بشه درکشون کرد. من فقط می‌دونم که هیچکس، حتی به خاطر خودش هم که شده دوست نداره که درگیر احساسات منفی باشه، دوست نداره افکار مزاحم روزش رو خراب کنن، دوست نداره نسبت به همه چیز بدبین باشه. قطعا منم از این قائده مستثنی نیستم! فرق من و تو نوع بروز احساساتمونه اما کی تعیین میکنه چی درسته چی غلط؟ کدوم قانون نانوشته‌ای میگه همه باید خوب فکر کنن، همه باید نیمه پر لیوان رو ببینن، همه باید مثبت اندیش باشن؟ این خوبه که آدم تلاش کنه که روز به روز کیفیت زندگیش ارتقا پیدا کنه و سعی کنه نکات منفی رو از بین ببره، اما کی گفته که همه قراره مثل هم باشن و به یک اندازه بتونن نقاط ضعفشون رو از بین ببرن؟ من می‌فهمم که زندگی راحت‌تر درمورد آدمایی صدق میکنه که زیبا می‌بینن و با همون دیدگاه زندگیشونو ادامه میدن، اما مگه قراره همه مثل هم باشن؟ نمی‌فهممت، اگر نمی‌تونی منو با ضعف‌هایی که برام میمونه بپذیری و درک کنی پس چرا هنوز توی زندگیمی؟ مگه خود تو صددرصد کامل و عاری از هر عیب و نقصی هستی که از من توقع چنین چیزی رو داری؟اصلا مگه این میتونه ممکن باشه؟ من ازت نمی‌خوام که اگر یه روزی بهت بی‌‌احترامی کردم یا رفتار زشتی نسبت بهت بروز دادم کنارم بمونی، من ازت نمی‌خوام که اگر یه روزی بهت دروغ گفتم یا خیانتی درحقت کردم باهام ادامه بدی، من فقط میگم همون قدری که ازم توقع قشنگ شدن روحیاتم یا تغییر کردن رفتارم جهت مثبت رو داری به همون اندازه هم تلاشی که درموردش می‌کنم رو ببین و توقع تغییر صددرصد ازم نداشته باش.
