بی‌نهایت حضرت است این بارگاه
صدر را بگذار، صدرِ توست راه
مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ١٩۶١
توجه کنید دوستان، من‌ذهنی فکر می‌کند باید به حضور برسد. ما به حضور نمی‌رسیم، ما به جایی نباید برسیم، ما فقط «راه» را داریم می‌رویم. این زنده‌شدن به خداوند حالا به زبان می‌گوییم ما، این اصلاً نهایت ندارد، همه‌اش «راه» است.
در «راه» هم بعضی موقع‌ها آدم اشتباه می‌کند، اشتباهش را هم درست می‌کند. نباید شما راهِ پندارِ کمال را بروید و قسمتی از پندار کمال شما، درواقع «صدرِ» معنوی باشد که زنده‌شدن به خداوند باشد یا هرچه اسمش را می‌گذارید.
#آکادمی_زندگی_عالیش
◣@AlishLifeAcademy◢
