اوایل بیست سالگی تصور می‌کردم، با فکر کردن به آدمای رفته میشه | اَميرعلى قِ
اوایل بیست سالگی تصور می‌کردم، با فکر کردن به آدمای رفته میشه اونها رو برگردوند! انقدر فکر می‌کردم بهشون تا انرژیمو بگیرن از راه دور یا خوابم رو ببینن یا... اعتقادم اینطور بود. بزرگ که شدم فهمیدم هیچ چیز به اندازه ی موفق شدن و موفق بودن، آدمهای رفته رو پشیمون نمی‌کنه. میان سمتت طوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.
اما امروز، منتظر هیچ آدمی تو زندگیم نیستم... واقعا نیستم و این مرحله ی عجیبی از زندگی منه. یاد گرفتم برای آدمهای رفته هیچ کاری نکنم. برعکس، برای آدمهایی که تو زندگیم هستن، صبور و بدردبخور باشم...
آدمی یا بهتره بگم رفاقتی که به گذشته ی تو تعلق پیدا می‌کنه، فاقد هرگونه ارزش و لیاقت برای خراب‌شدن ثانیه ای از روزته. بد نیست آدم یک وقتایی خودخواه باشه در قبال آدمهایی که معرفت و دوستیشون تاریخ انقضا داره. با خودم هی تکرار می‌کنم: ریسمون هایی که بهت از گذشته وصله رو قطع کن؛ به سمت آینده بتاز، سرت رو برنگردون. روزگار با مهره های بهتری غافلگیرت می‌کنه....
