دگر نمی خواهمت دستی بر دوره گلوگاهت حلقه ی انتقام می کنم که ن | امیر میرزائی
دگر نمی خواهمت
دستی بر دوره گلوگاهت حلقه ی انتقام می کنم که نبایست به دوباره خاکستری به خیالم بپاچی بِروی دور ز نگاهم، اشکهایت را برکتانی مردی مغرور بریزی، نمی خواهمت
دگر نمی خواهمت
چو نیستی ان انار تازه رسیده بر شوق مزاجم دگر نمی خواهمت چو پروانه می سوزم به دور شمع هرزگیت من در خلوتگه خویش دست را به ستون زبان مادرم می گذارم نوری از امید بر من می تابد و در مرداب دلم نیلوفری بر اسمان سیاه زندگی قد می کشد ، انجا که خدا را عمری ساخته بودم ز رویا و تورادر دام شیطانی دگر، بسان خویش می بینم که دگر بار نمی خواهمت اینبار سیمای بی تحرکت را می بوسم، بر سنگفرشهای خیابان هر قدمت تدبیر را رقم می زند پایانت تلخ مباشد نازنین شام اخرت با من نباشد نازنین سامان منفرد
