هیس! صنفی‌ها سیاسی نیستند! در روزهای اخیر شاهد آن بودیم که | دانشجویان متحد
هیس! صنفی‌ها سیاسی نیستند!
در روزهای اخیر شاهد آن بودیم که عباس شیراوژن، معاون دانشجویی و فرهنگی وزارت بهداشت، پروژه‌ای نو در وزارت بهداشت آغاز کرده است. از بندهای تغییریافته در آیین‌نامه جدید می‌توان برداشت کرد که حتی شبکه نامنسجم و فیلتر شده‌ای از دانشجویان که پس از تایید یا رد صلاحیت و عدم سیاسی‌بودن(!) توسط خود آقایان تحت عنوان شورای صنفی ایجاد می‌گردد نیز برایشان قابل تحمل نیست.
شوراهای صنفی وزارت بهداشت در سال‌های اخیر موجودیت یافته و با تمامی نقدهای قبلی و البته مهم، باعث ایجاد دستاوردی همچون ایجاد شبکه‌ای وسیع( ولو نوپا و شکننده) از ارتباطات میان دانشجویان شده‌است. اما خطری بزرگ از همان ابتدا بلوغ و آینده روشن شوراها و فعالین صنفی رسمی آینده را تهدید می‌کرد؛ عضویت در شورای صنفی مستلزم این است که افراد داوطلب باید اقرار به سیاسی نبودن کرده و کار سیاسی نکنند! در غیر این‌صورت امر برخورد و حذف عضویت ایشان به‌همین دلیل برای وزارت، قانونی خواهدبود.
روندی نامطلوب برای دانشگاه و کارکرد آن در هستی انسان ایرانی در این برهه از تاریخ! ابتذالِ روحیه سرمایه است که افرادی را به سیاسی‌ترین جایگاه‌ها منصوب می‌کند که باید به سیاسی نبودن افتخار کنند.
شورای صنفی طی کنش‌های چند سال اخیر که دوره گسست کرونا در دانشگاه را سپری می‌کردیم، فعالیت صنفی دانشجویی را با پیگیری مطالبات آموزشی و رفاهی از طریق پایگاه اجتماعی خود در صحن دانشگاه، برای معنادارکردن هویت نهادی خود فراموش نکرد، اما در عین حال سطوحی از هماهنگی با نهادهای بالادستی، کانون دیگر پیگیری مطالبات دانشجویی در قالب شورای صنفی در ارتباط با وزارت بهداشت در جایگاه نهادی کلان برای سیاست‌گذاری امور دانشگاهی بود، نهادی که مدعی است مطالبات دانشجویی نه با شوراهای دانشجویی مستقل که با فعالانی تهی از سیاست و سرسپرده بایستی پیگیری شود، این سیاست‌زدایی در سطح کنش جمعی دانشجویان از مجرای رسمی اداری آموزش عالی نشان از تعارض منافع پنهان و رانت‌های کلانی دارد که به رفاه حداقلی دانشجویان نیز رحم نکرده‌است و جهت تهی‌سازی سوژه فعال دانشگاهی در مقابل هر معنای جمعی تمام قد ایستاده‌است، ما دانشجویان امکان‌های تغییر وضع موجود را هیچ‌گاه از جناح‌های متصل به رانتی که سیاست را به حلقه مدیران ناآگاه یا غیر مردمی پشت در های بسته با پیش‌نویس‌های از قبل آماده شده کاسته‌اند نیافته‌ایم. از این پس نیز سرافراز مطالبات عمومی دانشجویان را هدف وجودی شورا تلقی کرده و با همراهی دانشجویانی که در مواجهه با مسائل دانشگاه سیاست را فارغ از گروه‌های بالادستی داخل و خارج دانشگاه و نه در پشت درهای بسته با رسانه‌ها و گروه‌هایی که شورا را محلی برای تفتیش و سرسپردگی تلقی می‌کنند بلکه در صحن دانشگاه با محوریت مطالبات عمومی می‌جوییم. در چنین روزهایی که شورا بیش از پیش با بازگشت به گروه‌های دانشجویی معنادار می‌شود. از طرفی متاسفانه شاهد موفقیت این پروژه‌ی محدودیت و حذف از سوی برخی نهادهای بالادستی بوده‌ایم که تفاوتی بین ماهیت فعالیت صنفی و سیاسی قائل نبوده و علناً در پی سرکوب هر حرکت جمعی مستمر دانشجویی‌اند؛ عده‌ای از اعضای رسمی شوراها به‌جای تاکید بر اراده‌شان مبنی بر دفاع از موجودیت اراده خود جهت تداوم شبکه ایجادشده و به رسمیت شناختن انسجام کشوری شوراهای محلی دانشگاه‌ها، از سیاسی نبودن خود به محدودگر خود دفاعیه بازمی‌پرورانند!
آن‌ها با حذفی سیاسی مواجه‌اند و با ناامیدی تاکید می‌کنند که سیاسی نیستم! پس چرا حذفم می‌کنی؟! گویا خود نیز باور کرده‌بوده‌اند که صنفی سیاسی نیست!
اما به‌راستی سیاسی‌بودن جز توانایی دفاع و پیشرانی نیت و سوژه‌گی خودمان است؟ با این توضیحات این روزها که شاهد آن هستیم آقای شیراوژن مستقیما مطالبه‌گری را نقص اعضای شورای صنفی می‌داند، سعی در ایجاد گروه‌های جزیره‌ای سیاسی، صنفی، فرهنگی، آموزشی و علمی دارد باید بدانیم راه نجات صنفی آزاد بودن عضویت هر شخصی بدون شروطی چون سیاسی بودن یا نبودن، شاگرد اول بودن یا نبودن! و... در آن جایگاه خواهدبود. صنف، سیاست، اقتصاد و جامعه اجزای جدایی‌ناپذیر حیات انسان‌اند.
