ایام محسنیه یکی از مواردی که شبهات مکرری در مورد آن | انجمن حضرت قائم(عج)
ایام محسنیه
یکی از مواردی که شبهات مکرری در مورد آن بیان شده است «ایام محسنیه» است.
گاهی شبهات آنقدر زیاد است که فرصت تأمل را از مخاطب سلب می کند که به راستی ایام محسنیه چه ایامی است؟!
ایام محسنیه چنانکه مرسوم است از ۲۸ صفر، یعنی شهادت خاتم الانبیاء صلی الله علیه وآله وسلم شروع و ۸ ربیع الاول یعنی شهادت امام حسن عسکری علیه السلام به پایان می رسد. در طول این مدت فاجعه آمیزترین وقائع و مصائب رخ داده است:
شهادت سرور انبیاء صلی الله علیه واله ، و بلافاصله بعد از آن تشکیل سقیفه بنی ساعده و غصب خلافت امیرالمؤمنین علیه السلام و به عبارتی دیگر ارتداد انبوهی از صحابه توسط بیعت شکنی غدیر و ایجاد اولین انحراف و عظیم ترین بدعت در دین بلافاصله بعد از آن هجوم های وحشیانه به خانه حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها و مجروح و مضروب نمودن ایشان و قتل حضرت حضرت محسن علیه السلام و غصب فدک، همه در فاصلۀ زمانی ۲۸ صفر تا ۸ ربیع الاول روی داده است. آنها که دستی در تاریخ و روایات دارند خوب می دانند که این ها اموری نیست که بتوان در مورد آن خدشه ای نمود زیرا علاوه بر علمای شیعه، مخالفین نیز مکررا آنها را در کتب معتبر خود ذکر کرده اند.
اما اهل علم و دقت می دانند که هر یک از این مصائب چه فجایع عظمی و دواهی کبرایی است. چنانکه امام صادق علیه السلام فرمودند:
«وَ لاَ کَیوم مِحنَتِنا بِکَربَلاء وَ إن کانَ یَومُ السَّقیفه وَ إحراقُ النّارِ عَلَی بابِ أمیرِ المُؤمِنینَ وَ الحَسَن وَ الحُسَینِ وَ فَاطِمه وَ زَینَب وَ امِ کُلثوم وَ فِضه وَ قَتلُ مُحسَنٍ بَالرّفسَه أعظمَ وَ أَدهَی وَ أمرَّ لأنّه أصلُ یَومِ العَذابِ» یعنی: «و هیچ روزی مانند روز مصیبت ما در کربلا نیست، اگرچه روز سقیفه و آتش به پا کردن بر در خانه امیرالمؤمنین و حسن و حسین و فاطمه و زینب و ام کلثوم و فضه و کشتن محسن با لگد، بالاتر و سخت تر و تلخ تر است. چرا که اصل روز عذاب و سختی آن روز است.»
حضرت ، مصیبت هجوم به بیت وحی و قتل حضرت محسن علیه السلام را عظیم تر و سخت تر و ناگوارتر از روز عاشورا معرفی می‌فرماید. این به چه معناست؟ آیا معنائی غیر از این می دهد که باید این مصیبت را پرشورتر از عاشورا و یا حداقل مانند عاشورا اقامه نمود؟ این وقایع جانگدازی است که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از آن فرمودند: «اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهّد». یعنی: «اما حزن من دائمی است و شبهای من به شب زنده داری می گذرد.» او که امام و حجت بر ماست می فرماید تا ابدالآباد محزونم، آن وقت عده ای می گویند حتی در سالروز آن عزاداری برگزار نشود؟ فکیف تحکمون؟
باری، حتی روایاتی بدین مضمون وارد شده است که: امام صادق علیه السلام هنگام ذکر واقعه کوچه و هجوم به خانه حضرت زهرا سلام الله علیها چندان می گریستندکه محاسن مبارکشان از اشک دیدگانشان تر می گشت وسپس می فرمودند: «لا قَرّت عینٌ لا تبکی عِندَ هذا الذّکر» یعنی: «روشن مباد آن چشم که هنگام ذکر این واقعه نگرید»
و امام موسی بن جعفر در مورد واقعۀ هجوم به خانه وحی، سه مرتبه چنین فرمودند: «هتک والله حجاب الله» «قسم به خدا، حجاب الهی زایل شد و فرو ریخت.»
آیا اگر سالروز چنین وقایعی اقامۀ عزاداری شود، بدعت خواهد بود؟ یا اگر عزا اقامه نشود یاری بزرگترین بدعت تاریخی است که تا به حال گذاشته شده است؟ چنانکه امام باقر علیه السلام فرمودند: «من لم یعرف سوء ما اتی الینا من ظلمنا وذهاب حقنا وما رکبنا به فهو شریک من اتی الینا فیما ولینا به» یعنی: «کسی که سختی و حق‌کُشی و ناروائی هایی که بر ما آل محمد آمده است نشناسد؛ با مرتکب آن هم‌جرم و شریک می باشد.»
اما آیا تا به حال به این مسأله تأمل شده است که چرا به اقامۀ عزاداری توصیه های مؤکد شده است؟ زیرا آن تأثیری که در شناخت و بیان ظلم و مظلومیّت و مصیبت است در هیچ دلیل و برهانی نیست. زیرا به عنوان نمونه آن لشکری که تیر سه شعبه بر گلوی شیرخواره ای می زند دیگر نیازی به اثبات کفر و باطل بودن او نیست. خلیفه ای که دستور می دهد سر بریدۀ پدر را برای طفل سه ساله ببرند انسان نیست و نیازی به دلیلی در ردّ خلافت او نیست. و آن به اصطلاح خلیفه ای که با لگد بر بانوی حامله می زند و بچه اش را سقط می کند دیگر دلیلی بالاتر از این برای رسوایی و کفر او نیست.
