2022-04-27 12:22:31
بزرگ بود و از اهالی امروز بود.
محمدعلی اسلامی ندوشن هم رفت. قطار زندگی می‌رود و در هر ایستگاهی مسافرانی پیاده می‌شوند. امروز هم نوبت او بود و فرداها نوبت هر یک از ما. ریسمان زندگی چه کوته و چه دراز پیموده می‌آید و رسن‌باز فلک، بازی‌ها می‌انگیزد.
اما مهم نحوه‌ی مسافرت ماست. اینکه مسیر را چگونه طی کرده‌ایم، خوش بوده‌ایم و ناخوش؟ لذت برده‌ایم و لذت داده‌ایم؟ درد کشیده‌ایم و درد داده‌ایم دیگران را؟ با که بوده‌ایم و از بهر چه زیسته‌ایم و سرمایه زندگی را به چه کاری زده‌ایم و بهره برده‌ایم؟ این‌ها مسٱله‌ی زندگی است.
دکتر اسلامی ندوشنْ خوب زیست و سرمایه‌ی حیاتش را جای خوبی هزینه کرد. جانمایه‌ی وجودش را "برخی" دو چیز کرد. "ایران" و "فرهنگ". در زمانه‌ای که وطن طعمه‌ای در دست طماعان بود و کفتارگان رذل به هرسویش می‌کشیدند، او ایستاد و از کیان فرهنگ ایرانی و ایران فرهنگی دفاع کرد. وجودش با شاهنامه و فردوسی و ایران یکی شده بود. او سرباز همیشه حاضر فرهنگ ایران بود و چه خون دل‌ها که نمی‌خورد.
من شاگرد مستقیمش نبودم. ولی آثارش را از جوانی می‌خواندم و او را و اندیشه‌اش را بزرگ می‌یافتم. برای یکی از همایش‌ها که قرار بود سخنران ویژه‌اش باشد، خدمت‌شان رسیدم و بزرگترش یافتم از تصوری که کتاب‌هایش در ذهنم ساخته بود.
درگذشت این فرزانه را به جامعه‌ی فرهنگی ایران و ایرانیان تسلیت می‌گویم. تا ایران هست، ایرانیان نام و خاطره سربازان حقیقی وطنشان را فراموش نخواهند کرد.
۵ اردیبهشت ۱۴۰۱
برگرفته از صفحه‌ی اینستاگرام دکتر قدرت‌الله طاهری.
@AnjomanAdabiatBeheshti
583 viewsedited 09:22
ا
