«... بعضی از این مطبوعاتی که امروز هستند، پایگاه‌های دشمنند | انجمن اسلامي دانشكده اقتصاد دانشگاه تهران
«... بعضی از این مطبوعاتی که امروز هستند، پایگاه‌های دشمنند؛ همان کاری را می‌کنند که رادیو و تلویزیون‌های بی.بی. سی و آمریکا و رژیم صهیونیستی می‌خواهند بکنند!... من نه با آزادی مطبوعات مخالفم و نه با تنوع مطبوعات. اگر به جای بیست روزنامه، دویست روزنامه هم دربیاید، بنده خوشحال‌تر هم خواهد شد و از زیادی روزنامه‌ها احساس بدی ندارم. اگر مطبوعات آن هر چه بیشتر باشند بهتر است، اما وقتی مطبوعاتی پیدا می‌شوند که همه همتشان تشویش افکار عمومی، ایجاد بدبینی مردم به نظام است، ۱۰ تا ۱۵ روزنامه گویا از یک مرکز هدایت می‌شوند، تیترهایی می‌زنند که هر کس نگاه کند، فکر می‌کند همه چیز در کشور از دست رفته‌است! امید را در جوانان می‌میرانند، روح اعتماد به مسئولین را در مردم ضعیف می‌کنند، نهادهای رسمی را تضعیف می‌کنند، مدل این‌ها کیست؟ مطبوعات غربی هم این گونه نیستند، این یک شارلاتانیزم مطبوعاتی است...»
بیست و یک سال پیش در اردیبهشت سال ۱۳۷۹، یک روز پس از ایراد این سخنرانی، هشت روزنامه و چهارنشریه ی هفتگی توقیف شدند. «توقیف فله ای مطبوعات» اصطلاحی بود که مهندس موسوی در اعتراض به این جریان به کار برد. زمانی که دست‌اندرکاران مطبوعات و رسانه‌های گروهی کشور، در روز شانزدهم تیرماه سال 1378، مضمون خبر تعطیلی رونامه سلام را از خروجی خبرگزاری‌های رسمی دریافت کردند، هرگز گمان نمی‌کردند که این واقعه به سرعت تبدیل به یکی از بزرگترین و هنجارشکن‌ترین رخدادهای سیاسی ـ اجتماعی کشور در سال‌های حیات نظام جمهوری اسلامی گردد. هجده تیرماه 1378، انصار حزب الله در پی تظاهرات دانشجویان در اعتراض به توقیف روزنامه سلام و تصویب قانون جدید مطبوعات، به کوی دانشگاه و خوابگاه‌های دانشجویی حمله برده و با تخریب اموال دانشجویان آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند و صدها نفر را بازداشت کردند. این حمله و ضرب و شتم دانشجویان تا صبح ادامه داشت. پرونده ای که همچون سایر پرونده ها بی‌نتیجه ماند و سرانجام یک سرباز به جرم دزدیدن یک ریش تراش محکوم شد. میرحسین در دهمین سالگرد این فاجعه گفته بود: اگر مسببان فاجعه ۱۸ تیر شناخته می شدند و به دلیل آن جنایات به صورت آشکار محاکمه و کیفر می شدند، ما حوادث حمله به خوابگاه دانشجویی را بعد از انتخابات نمی داشتیم.
