ایران و نمایندگانش در IMF صندوق بین‌المللی پول (IMF) پس از ج | 🔷 مبارزه با نظم نوین جهانی 🔷
ایران و نمایندگانش در IMF
صندوق بین‌المللی پول (IMF) پس از جنگ جهانی دوم و در 1944 (1323 ش.) تأسیس شد و مقرش در واشنگتن است. ایران از 1324 ش. (دوران پهلوی دوم) تا به امروز، عضو آن بوده است.
یافتن اسامی نمایندگان ایران در IMF ساده نیست. من تنها نام 5 نفر را یافتم:
محمدعلی مولوی (1358) عباس میرآخور (مدت مسوولیت؟) محمدجعفر مجرد (1387-1399) حسین میرشجاعیان (1399) و بهادر بیژنی (نمایندهء کنونی ایران در IMF)
اسامی نمایندگان ایران را در بازه‌های زمانی که اسمی نیاوردم، نیافتم. البته قطعاً بانک مرکزی از اسامی کل نمایندگانی که خود به این نهاد گسیل داشته آگاه است، چرا که رییس بانک مرکزی، مسوول تعیین نمایندهء ایران در صندوق بین‌المللی پول است. هر نماینده، برای 2 سال معرفی می‌شود که این زمان، قابل تمدید است.
هر کشوری که به عضویت بانک جهانی یا IMF در می‌آید باید مانند سهامدار یک شرکت، قسمتی از سرمایه را تأمین کند. ایران ۰.۷۴% از سهم IMF را در اختیار دارد. به عبارتی، سهم رأی ایران در صندوق بین المللی پول ۰.۷۴% است (به نظر می‌رسد که حق رأی کشورها در این نهاد با هم برابر نیست، بلکه هر کشوری که بیشتر پول دهد، قدرت رأی بیشتری هم خواهد داشت). البته این رقم، به GDP کشورها هم مرتبط است و هرچه کشوری GDP بالاتری داشته باشد، می‌تواند حق سهم بیشتری را در اختیار گیرد.
در صندوق بین‌المللی پول (و نیز بانک جهانی) حق رأی، ارتباط مستقیم با سهمیهء آن کشور در صندوق دارد. از همین جا مشخص می‌شود که قدرت بالادست در این نهاد (و یا بانک جهانی) با چه کشوری می‌تواند باشد: کشوری که حق سهم بیشتری داده باشد، حق رأی بیشتری هم دارد. بالاترین حق سهم در IMF، مربوط به ایالات متحده، به میزان 118$ میلیارد است (یعنی حدود 17%).
یکی از نکات بسیار قابل تأمل در خصوص وضعیت کنونی ایران و این نهاد، درخواست وام 5 میلیارد دلاری ایران از IMF در داستان کروناست. این درخواست در اوایل مارس 2020 (بهمن یا اسفند 98) ارائه شد. (به تاریخ درخواست خوب دقت کنید، تاریخ اعلام کرونا در ایران، 30 بهمن 98 بود!) به نظر می‌رسد، این وام به ایران پرداخت نشد. از جمله علل این امر، تحریم‌های آمریکا و مخالفت این کشور با آن بود. آیا با لغو تحریم‌ها کرونایی توسط آمریکا در خرداد 1400، این وام پرداخت شد؟
رحیمی نمایندهء مجلس در 8 فروردین 99 اعلام کرد که با بخش قابل توجهی از درخواست این وام موافقت شده. فروردین 1400، در خبرها عنوان شد که صندوق بین‌المللی پول گفته در حال بررسی درخواست ایران هستیم. بعد از آن هم دیگر ردی از این خبر نیافتم.
عباس میرآخور، نمایندهء اسبق ایران در IMF، هم اکنون ساکن آمریکاست. همچنین از کارنامهء کاری 12 سالهء مجرد هم اطلاعات چندانی در دست نیست. اساساً "در طول سال‌های مختلف که جمهوری اسلامی ایران نمایندگانی در این نهادها داشته است، گزارشی از عملکرد و فعالیت نمایندگان ایران در این نهادها منتشر نشده است" (اینجا).
کوبا از جملهء 7 کشوری است که عضو این نهاد نیست و در واقع عضویت این نهاد را در 1964 میلادی، ترک کرد.
حقوق سالیانهء نمایندهء عضو این نهاد، 200 هزار دلار است.
اکنون، با دانستن تمامی این اطلاعات، چند سوال مهم را باید مطرح نمود:
ثمرهء مثبت عضویت ایران در این نهاد چیست؟
تصمیمات اقتصادی این نهاد، چه تأثیری در روند تورم و وضعیت نابسامان اقتصادی کشورمان دارد؟
چرا به رغم آنکه ایران همیشه در این نهاد حضور داشته و نمایندهء دائم به آن ارسال می‌نموده، هیچ گونه گزارشی از عملکرد و صحبت‌های نمایندهء ایران منتشر نشده و به اطلاع عموم نرسیده است؟ نمایندهء ایران در IMF چه می‌کند؟ آیا مسوول انتقال فرامین اقتصادی این صندوق (که عملاً قدرت بالادستی آن با شیطان بزرگ، یعنی آمریکاست) به داخل کشور است؟
پیشتر، به نقش IMF در ارائهء کمک فنی برای CBDC (#رمزریال) اشاره شده است. اساساً چه لزومی دارد که ساختار مالی اقتصادی کشور، تحت نظارت این صندوق، پی‌ریزی شود؟
به نظر می‌رسد که با در نظر گرفتن اطلاعات فوق و استنکاف نمایندهء ایران از ارائهء گزارش به مردم در خصوص عملکردش، باید احساس خطر بیشتری در مورد رمزریال و اجرایی شدن آن در کشور داشت.
سوای اینها، یکبار دیگر باید از خودمان بپرسیم، نقش IMF و فرامین احتمالیش در آشفتگی اقتصاد کشورمان، در 44 سالی که از پیروزی انقلاب می‌گذرد چیست؟
