برایت آرزو نمیکنم غمگین نشوی! برایت آرزو نمیکنم هیچگاه بیمار نشوی، برایت آرزو نمیکنم دردی را تجربه نکنی، برایت آرزو نمیکنم همیشه خوشبخت و شاد باشی. اینها آرزوهای دیگرانی برای من بوده است که مرا خیلی دوست داشتند، اما نمی‌دانستند چطور از من محافظت کنند. افرادی که زندگی را دوست داشتند، اما نمی‌دانستند چطور زندگی کنند. آنهایی که واقعیت را دوست داشتند، اما نمی‌دانستند چطور واقعیت های زندگی را بپذیرند. من نمیخواهم تو را در دعاها و آرزوهایم دوست داشته باشم، من نمیخواهم با آرزوهای اینچنینی تو را از واقعیت های زندگی محافظت کنم، چون هیچگاه، هیچگاه واقعیت های زندگی به ما آسیب نمی‌رسانند، بلکه آرزو ها و رویاهای ما از زندگی به ما آسیب می‌رسانند. درست مثل همین جملات ساده‌ای که از کودکی در گوش من می‌خواندند، و من هم آرزو میکردم هیچگاه غمگین نشوم و دردی تجربه نکنم. اما بزرگتر که شدم، فهمیدم تمامی این آرزوها مرا از واقعیت های زندگی دور کرده است. مگر میشود در زندگی بیماری، درد و اندوهی وجود نداشته باشد؟ مگر میشود همیشه خوشبخت و شاد بود؟ اصلا خوشبختی و شادی چیست؟ من برایت هیچکدام از اینها را آرزو نمیکنم. فقط آرزو میکنم چه در سخت‌ترین و دردناک‌ترین لحظات زندگیت و چه در شاد‌ترین و آرام‌بخش‌ترین ثانیه‌هایت، چشم های فردی را در کنارت داشته باشی، که بتوانی به او نگاه کنی و با نگاهش احساس امنیت کنی و جرات پیدا کنی عبور کنی. عبور از درد و شادی، عبور از هر آنچه که باید از آن گذر کنی، فقط همین.
