نیم نگاه به تاریخچه اختلال اسکیزوفرنی ... یکی از قدیمی تری | ارشد روانشناسی بالینی_وزارت بهداشت_
نیم نگاه به تاریخچه اختلال اسکیزوفرنی ...
یکی از قدیمی ترین افرادی که درباره این اختلال کنکاش کرد، «بندیکت مورل» بود. مورل اصطلاح «دمانس پره کوزه یا زوال ذهن زودرس» رو به کار برد که این اصطلاح برای بیماران تباهی یافته ایی که بیماریشون در نوجوانی شروع شده بود، به کار میرفت.
نفر بعدی «ایمیل کریپلین» بود که اصطلاح «دمانس پره کوزه» مورل رو به اصطلاح «دمنشیا پری کاکس» تغییر داد. کریپلین با این اصطلاح به دو حوزه توجه نشون داد : ۱) فرایندهای شناختی مشخص (دمانس) و ۲) زود آغاز بودن (زودرس بودن). از نظر کریپلین بیماران مبتلا به «دمانس زودرس» یه سیر طولانی رو به تباهی داشتن و شایع ترین علائم بالینی ایی هم که نشون میدادن توهم و هذیان بود. کریپلین این افراد رو (اونا ) رو از دو گروه بیمارای دیگه جدا میدونست: یکی بیمارای مبتلا به روانپریشی مانیا-افسردگی یکی هم بیمارای پارانوئید.
بعد کریپلین، «اویگن بلویر» اصطلاح «اسکیزوفرنی به معنی روان گسیختگی» رو مطرح کرد که جایگزین اصطلاح کریپلین شد. بلویر میگفت اسکیزوفرنی برخلاف اون چیزی که کریپلین گفته (دمانس زودرس) مستلزم وجود سیر تباه کننده نیست! بلویر در ادامه از 4A نام برد که هر A در بردارنده یکی از علائم بنیادی اختلال بود.
از نظر بلویر توهم ها و هذیان ها جزو علائم فرعی اختلال بودن (باز مخالف با کریپلین که توهم و هذیان رو علائم اصلی دمانس زودرس میدونست).
در ادامه نظریه پردازهای دیگه ایی هم مثل «ارنست کرچمر»، «کورت اشنایدر»، «کارل یاسپرس»، «آدولف مایر» هم در کاپلان بهشون اشاره شده .
