صد شکر که یادت همه از یادم برد وین هستی موهوم ز بنیادم برد گف | اشعار ماندگار

صد شکر که یادت همه از یادم برد
وین هستی موهوم ز بنیادم برد

گفتم که دمی گریه کنم آهم سوخت
رفتم که دمی آه کشم بادم برد

#رضی_الدین_آرتیمانی
- رباعی شماره ۵۳