من یه توانایی دارم که نمی‌دونم خوبه یا نه، اونم اینکه وقتی به | ❤ عـاشقیـات ❤
من یه توانایی دارم که نمی‌دونم خوبه یا نه، اونم اینکه وقتی به آدما نگاه می‌کنم، حتی به عکساشون، عمق زخم‌هایی که خوردن رو می‌بینم. عمق غمی که دارن و مدفون کردن رو می‌بینم. حتی یه بار شروع کردم از تو چشمای یکی، اتفاقایی که براش تو چه سالهایی افتاده بود رو دونه دونه گفتم. بعد حس کردم دقیق گفتم و دیگه اون‌کار رو نکردم و تو چشمای کسی اونقدر زوم نشدم. پیشرفت‌های بزرگ محصول زخم‌های عمیقن. از نوع آرایش یه خانم میشه به عمق و نوع زخمش پی برد. حقیقت تلخی که نباید بدونید اینه که تقریباً هیچ‌کدوم از پیشرفت‌ها، زخم‌ها رو خوب نمی‌کنن. تو چشمای کسایی که با فقر بزرگ شدن و یهو از اینستا پولدار شدن، غم و عقده‌های کودکی و جوونی رو می‌بینم. تو چشمای دختری که چهره معمولی داشته و حالا هر روز عکس با آرایش علیظ می‌ذاره، طوری که خود واقعیت همیشه پوشونده میشه، زخم‌های دعواهای والدین رو می‌بینم. تو دختری که مدام به پسرا تیکه میندازه، خیانت عمیقی که بهش شده، سادگی سابقش و صدای ترک خوردن قلبشو می‌شنوم. وقتی نوجوون بودم دوست داشتم چشم بصیرتم باز شه و عالم غیب رو ببینم. الآن اما این همه دیدن و شنیدن رو دوست ندارم. صداها خیلی زیاد و گوش‌خراشن… -محمد راد
