همیشه انگار چیزی کم است.
همیشه انگار منتظریم. منتظریم و یک عمر می‌گذرد.
امید شاید همان انتظاری است که فکر می‌کنیم بالاخره پایان می‌یابد؛ امید انتظاری است که پایانی بر آن متصوریم.
انتظارِ بی‌سرانجام اما امیدی ناامید است، عنصری از امیدواری در خود دارد اما امید نیست. همچون چشم‌انتظاری بر جاده‌ای که می‌دانی مسافرت را هرگز نخواهد آورد.
امید با آرزو هم پیوندی دارد، با خواستنِ چیزی که اکنون نیست اما شدن‌اش ممکن است.
انتظار برای امر ناممکن اما چیست؟
امیدِ ناامید!علی مسعودی
https://t.me/asimegi
