انجمن نجوم دانشگاه تبريز

2021-12-19 20:49:48 سیارک Nereus 4660

روز شنبه ۱۱ سپتامبر یک سیارک تخم مرغی به نام ۴۶۶۰ Nereus وارد مدار زمین شد. به گفته دانشمندان ناسا این سیارک ۳۳۰ متر طول دارد و سرعت آن نیز ۲۳۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است. دانشمندان ناسا پیش بینی می‌کنند نرِئوس بدون برخورد با زمین از این کره خاکی عبور کند.

براساس گزارش‌ها، ناسا هر شیء فضایی را که در ۱۹۳ میلیون کیلومتری از زمین قرار گیرد به عنوان شیء نزدیک به زمین و هر جسم متحرک که در فاصله ۷.۵ میلیون کیلومتری از زمین باشد را خطرناک معرفی می‌کند.

اخترشناسان به دقت اجرام آسمانی را که در مسیر زمین هستند زیر نظر دارند تا از برخورد با این سیاره جلوگیری کنند.

گفته شده سیارک فضایی نرئوس هر ۱۰ سال یکبار به زمین نزدیک می‌شود و اولین بار نیز در سال ۱۹۸۲  از مدار این کره عبور کرد. طبق تحقیقات و بررسی‌های انجام شده، نرئوس  اغلب از منظومه شمسی عبور می‌کند.

ناسا پیش‌بینی می‌کند که نرئوس در تاریخ ۲ مارس ۲۰۳۱ و نوامبر ۲۰۵۰ دوباره به زمین نزدیک می‌شود. پیش‌بینی می‌شود دیدار نزدیک‌تر و وسوسه‌انگیزتر در ۱۴ فوریه ۲۰۶۰ رخ دهد، زمانی که نرئوس ممکن است تا حدود ۰.۷۴ میلیون مایلی زمین برسد.

نرئوس علاوه بر اینکه هدف یک فضاپیمای رباتیک بالقوه ارسال شده توسط ناسا است، یک هدف برای استخراج فضایی آینده است.

توسط Asterank، پایگاه داده‌ای که بیش از ۶۰۰ هزار سیارک را رصد می‌کند، تخمین زده میشود که این سیارک دارای ذخایر نیکل، آهن و کبالت به ارزش ۴.۷۱ میلیارد دلار است.

گردآوری : آیناز موسوی
منبع : livescience

@Astro_TU باز کردن / نظر دهید

2021-12-18 20:35:52 دنباله دار ها

بخش دوم :

نزدیک شدن دنباله دار به قسمت های داخلی منظومه شمسی، گرمای خورشید منجر به تبخیر قسمتی از یخ موجود در سطح هسته دنباله دار شده و ذرات غبار و گاز با فشار از دنباله دار به فضا خارج می گردند و به این شکل قسمت گیسو را شکل می دهند. پرتوهای خورشید، ذرات غبار را از قسمت گیسو به بیرون هل می دهند؛ این ذرات سبب تشکیل دم غباری دنباله دار می شوند.

به طور همزمان بادهای خورشیدی بخشی از گازهای دنباله دار را به یون تبدیل میکند، این یون ها نیز به بیرون از گیسو جریان پیداکرده و دم یونی را شکل می دهند. از آنجاییکه دم های دنباله دارها توسط پرتوها و بادهای خورشیدی جارو زده می شوند همیشه در جهت مخالف خورشید قرار می گیرند.اینگونه تصور می شود که قطر هسته بیشتر دنباله دارها حدود ۱۶ کیلومتر یا کمتر است.

قطر برخی از گیسوها می تواند به ۱.۶ میلیون کیلومتر برسد. برخی از دم ها نیز در مسافتی معادل ۱۶۰ میلیون کیلومتر گسترده می شوند. دانشمندان فکر می کنند که دنباله دارهای دوره کوتاه از کمربند کویپر که دورتر از مدار سیاره پلوتو قرار دارد می آیند.

کشش گرانشی سیارات خارجی منظومه شمسی می تواند بر این اجرام تاثیر گذاشته و آنها را به درون منظومه شمسی بکشاند. دنباله دارهای دوره بلند از ابر اورت می آیند، مجموعه ای از اجرام در فاصله ای هزار برابر فاصله پلوتو از خورشید که مانند کره ای منظومه شمسی را در بر گرفته است. فعل و انفعالات گرانشی ستارگان در حال گذر باعث می شود که این اجرام یخی به درون منظومه شمسی راه یابند. هربار که یک دنباله دار وارد منظومه شمسی می شود قسمتی از یخ و غبار خود را از دست می دهد.

گاهی قسمتی از دنباله آنها پس از ورود به جو زمین به شکل شهاب سنگ در آمده و در اتمسفر زمین می سوزد. در نهایت بعضی از دنباله دارها همه یخ خود را از دست می دهند. آنها از هم می پاشند و تبدیل به ابری از غبار می شوند و یا به صورت اجرام غیرفعالی نظیر سنگ های آسمانی در می آیند.

مدارهای بلند بیضی شکل دنباله دارها می توانند از مدارهای تقریبا دایره ای سیارات عبور کنند؛ در نتیجه گاهی دنباله دارها با سیارات و اقمار آنها برخورد می کنند. بسیاری از چاله های برخوردی در کرات منظومه شمسی به دلیل برخورد همین دنباله دارها ایجاد شده اند.

نگارش : آیناز موسوی

@Astro_TU باز کردن / نظر دهید

2021-12-17 20:32:51

۱۰ سال پیش، تلسکوپ هابل این "فرشته برفی" را به ما نشان داد.

این منطقه که محل تشکیل ستاره هاست، S106 نام دارد و حدود ۲۰۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد.

این "فرشته برفی" در بخش نسبتاً ایزوله و منزوی ای از کهکشان راه شیری ما قرار دارد.

و همچنین این نمای کلاسیک هابل چندین سال نوری امتداد دارد!!

گردآوری : ریحانه بابازاده
منبع : ناسا هابل

@Astro_TU باز کردن / نظر دهید

2021-12-17 14:18:57 فضاپیمای پارکر باز کردن / نظر دهید

2021-12-17 14:18:38 فضاپیمای خورشیدی پارکر

پارکر که در سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شد، متشکل از چهار ابزار علمی به‌همراه تجهیزاتی برای تحلیل میدان‌های مغناطیسی، پلاسما، ذرات با انرژی بالا و همچنین ابزاری برای عکاسی با وضوح بالاست. این کاوشگر ۱.۵ میلیارد دلاری قرار است با بررسی محیط‌های یادشده نه‌تنها درک ما را از مرکز منظومه شمسی بهبود بخشد، بلکه دید ما نسبت به کل ستاره‌های جهان هستی را تغییر دهد.

ناسا اعلام کرد کاوشگر پارکر (Parker) توانسته است به‌عنوان اولین ساخته دست بشر خورشید را لمس کرده و از درون بخش خارجی آن عبور کند. بنابر اعلام آژانس فضایی آمریکا پارکر برای مدت کوتاهی از درون خارجی‌ترین لایه خورشید موسوم به تاج خورشیدی یا تاج ستاره‌ای (Stellar Corona) گذشته و از ذرات و میدان‌های مغناطیسی آنجا اطلاعاتی جمع‌آوری کرده است.

پارکر در آوریل (اردیبهشت) سال جاری میلادی این عملیات را انجام داد، اما تحلیل‌ها به‌تازگی چنین اطلاعاتی را تایید کرده است. این کاوشگر حین عبور از تاج خورشیدی حرارت و تابش بسیار زیادی را متحمل شد. تاج خورشیدی با دمایی بین ۱ تا ۳ میلیون کلوین بسیار داغ‌تر از فتوسفر (سطح درخشان خورشید) با دمای ۵۸۰۰ کلوین است.

گردآوری : علی حکم آباد
منبع : ویکی‌پدیا، ایسنا، اسپاش

@Astro_TU باز کردن / نظر دهید

2021-12-15 20:56:25 دنباله دار ها

بخش اول :

دنباله دار یک جرم یخی است که غبار و گاز درون خود را بیرون می پاشد. بیشتر دنباله دارهایی که ما از زمین مشاهده می کنیم در مدار بیضی شکل بزرگی به دور خورشید در گردش هستند. هر دنباله دار از یک هسته جامد که توسط ابری به نام گیسو احاطه شده، تشکیل می شود. دنباله دارها دارای یک یا دو دم نیز هستند.

اغلب دنباله دارها آنقدر کوچک یا کم نور هستند که از زمین، بدون تلسکوپ دیده نمی شوند؛ با اینحال برخی از آنها تا هفته ها در آسمان با چشم غیرمسلح دیده می شوند. ما دنباله دارها را به دلیل گاز و غبار موجود در گیسو و همینطور بازتاب نور در قسمت دم آنها می بینیم. همچنین گازهای دنباله دارها انرژی را که از خورشید جذب کرده اند پخش می کنند و این باعث درخشش آنها می گردد.

ستاره شناسان دنباله دارها را بر حسب زمانیکه برای یکبار گردش به دور خورشید در مدار خود صرف می کنند، طبقه بندی می نماید. دنباله دارهای دوره کوتاه کمتر از ۲۰۰ سال زمان برای گردش در مدارشان نیاز دارند و دنباله دارهای دوره بلند بیش از ۲۰۰ سال زمان برای یکبار گردش خود به دور خورشید صرف می کنند.

ستاره شناسان در مورد دنباله دارها بر این باورند که آنها باقیمانده مجموعه ای از گاز، یخ، سنگ و غبار هستند که حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش در منطقه بیرون سیارات شکل گرفتند. بعضی از دانشمندان معتقدند که برخی دنباله دارها، آب و مولکول های کربن لازم برای تشکیل حیات در زمین را به این سیاره آورده اند.

هسته دنباله دارها یک توپ از یخ و ذرات غبار سنگی است که شبیه به یک گلوله برفی می باشد. یخ هسته دنباله دار عمدتا از آب منجمد تشکیل شده است اما ممکن است مواد منجمد دیگری نظیر آمونیاک، دی اکسیدکربن، مونواکسیدکربن و متان نیز در آن وجود داشته باشد. دانشمندان تصور می کنند که هسته برخی از دنباله دارها ترد و شکننده است چرا که آنها شماری دنباله دار پیدا کرده اند که بدون هیچ دلیل واضحی خرد شده اند.

نگارش : آیناز موسوی

@Astro_TU باز کردن / نظر دهید

2021-12-14 20:49:27 باز کردن / نظر دهید

2021-12-11 21:07:14 راه احتمالی به پایان رسیدن دنیا: نه با یک انفجار، بلکه با فروپاشی خلاء کوانتومی حالت پایه جهان به حداقل واقعی خود.

بخش دوم :

سنجش ثبات کیهان دشوار است. بیش از 13 میلیارد سال از زمانی که اتفاق جالبی مانند انتقال فاز رخ داده است، می‌گذرد اما در دنیای میدان‌های کوانتومی، هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد.

بهترین گزینه برای بررسی پایداری جهان از طریق جرم بوزون هیگز است. هیگز میدان بسیار جالبی است و وجود آن در کیهان چیزی است که نیروی الکترومغناطیسی را از نیروی ضعیف جدا می‌کند و آن شکاف را حفظ می‌کند. بدون بوزون هیگز، این نیروها دوباره با هم ادغام می‌شوند.

در فیزیک کوانتوم، هرچه جرم بیشتر باشد، ماده ناپایدارتر است. به عنوان مثال، ذرات عظیم به سرعت به ذرات سبک‌تر تجزیه می‌شوند. بنابراین اگر هیگز بسیار پرجرم باشد، ممکن است آنقدر که به نظر می‌رسد پایدار نباشد و ممکن است روزی به چیزی دیگر تبدیل شود. اما اگر هیگز به اندازه کافی سبک باشد، به احتمال زیاد برای همیشه می‌ماند و دیگر چیزی برای گفتن در مورد آینده میدان‌های کوانتومی جهان وجود ندارد.

اندازه‌گیری‌های هیگز نشان داده است که جرم آن، جهان را بین رژیم‌های ”کاملاً پایدار“ و ”کمی ناپایدار قرار می‌دهد. فیزیک‌دانان این حالت را "Metastable" می‌نامند؛ وضعیتی که در حال حاضر پایدار است اما اگر مشکلی پیش بیاید می‌تواند به سرعت بدتر شود.

فراپایداری ظاهری میدان‌های کوانتومی جهان کمی ناراحت‌کننده است. اگرچه این به این معنی است که جهان می‌تواند میلیاردها و حتی تریلیون‌ها سال بدون هیچ مشکلی باقی بماند، اما همچنین می‌تواند به این معنی باشد که جهان در حال تبدیل شدن است. تنها چیزی که لازم است، یک تکان کوچک در قسمتی تصادفی از جهان است؛ جایی که هیگز از هم می‌پاشد و میدان‌های کوانتومی زیرین پیکربندی جدید و پایدارتری پیدا می‌کنند. به این نوع انتقال فاز، ”false vacuum decay“ می‌گویند و به این ایده اشاره می‌کند که خلاء جهان ما یک خلاء ”کاذب“ است و آنقدر که به نظر می‌رسد پایدار نیست و روزی به چیز جدیدی تبدیل خواهدشد.

زمانی که ما هرگونه اطلاعاتی مبنی بر اینکه انتقال فاز در راه است دریافت کنیم، یعنی فروپاشی نزدیک است.

و اما سوال مهم: آن سوی جهان جدید چه خواهد بود؟ گفتنش غیرممکن است. شاید یک دنیای کاملاً مشابه با دنیای کنونی باشد؛ دارای میدان‌های کوانتومی جدید و مشابه میدان‌های کوانتومی دنیای قبلی و کاملاً بدون مشکل. این فرضیه می‌تواند فقط یک تنظیم جزئی باشد، مانند تنظیم کمّی با ماهیت انرژی تاریک یا تنظیم جزئی با توده‌های نوترینوها.

و یا می‌تواند کاملاً متفاوت باشد، با جهانی پر از نیروها، میدان‌ها و ذرات کاملاً جدید که زندگی را کاملاً متفاوت با اکنون می‌کند.

شاید فقط باید منتظر این اتفاق احتمالی بمانیم. اتفاقی که ممکن است کلاً رخ ندهد!

گردآوری و ترجمه: فاطمه نویدی آذر
منبع: www.space.com

@Astro_TU باز کردن / نظر دهید

2021-12-11 13:25:01 دانشکده فیزیک دانشگاه تبریز
برنامه های هفته پژوهش
سه شنبه و چهارشنبه ۲۳ و ۲۴ آذر ماه کنفرانس بین المللی " گرانش جرمدار و فیزیک سیاهچاله"
شنبه ۲۷ آذر ماه ساعت ۵ تا ۶ عصر ، سخنرانی آقای دکتر رحیمی تبار با عنوان
The Resilience of Complex Systems
یک شنبه ۲۸ آذر ماه ساعت ۵ تا ۶ عصر، سخنرانی آقای دکتر خردمند با عنوان
Optical Solitons: from optical coding to micromotors
دوشنبه ۲۹ آذر ماه ساعت ۵ تا ۶ عصر ، سخنرانی آقای دکتر مهدیان با عنوان
Quantum calculations and algorithms
سه شنبه ۳۰ آذر ماه ساعت ۵ تا ۶ عصر ، سخنرانی آقای معمارزاده با عنوان
How Does a Quantum Computer Work?

لینک سخنرانی ها

http://vc1.tabrizu.ac.ir/fphy/ باز کردن / نظر دهید