یا صاحبِ زمان!
برايتان می‌نویسم!
براى بی‌همتا خواهش روزگارانم!
برای شما یگانه رفیقِ بی کلکم!
برای محبوبِ سراسر محبتم!
شما که دلسوزترینی و مهربانیتان مرا استحقاقی نیست!
برای شما می‌نگارم که بهانه‌ی بودنيد و بودنتان مایه‌ی همه‌ی بودن‌هاست!
می‌دانم که می‌دانيد تمام رازهای پر پیچ و خم دلم را، اما گفتن «دوستت دارم» از کنج خانه‌ی غبار آلودِ جانم تنها هدیه‌ی ناقابلِ این روزهای من است!
داشتن شما و روزگار با شما گذراندن، فراوان‌ترین ثروت دنیاست و ارزشمندترین گوهرِ این دنیایِ پر محنت!
ای عزیزِ لبریز از مهر!
سایه تان بر سرم مستدام!
ای حبیبِ غریب!
ای فریدِ وحید!
دوستتان دارم!
