درباره پروژه‌هایی که برخی رسانه‌ها علیه ایران کلید می‌زنند | عیار
درباره پروژه‌هایی که برخی رسانه‌ها علیه ایران کلید می‌زنند
شوخی با لهجه دیگران هیچگاه مختص مرکزنشینان نبوده و اتفاقا روند معکوسِ آن فراوانی بیشتری داشته و دارد. ساکنان شهرهای بزرگ در مواجهه با مردمان بخش‌ها و روستاهای کوچک‌تر چنین پدیده‌ای را تجربه کرده‌اند. برعکسِ آن هم اتفاق می‌افتد. درون مجموعه‌های کُردی، آذری، شمالی و ... هم هست.
اگر بی‌غرض نگاه کنیم، هر کدام از ما چنین پدیده‌ای را دیده‌ایم و کسی که دست به تمسخر می‌زند، نه اکت سیاسی انجام می‌دهد و نه آسیمیلاسیون می‌داند که چیست! حتی دو روستای چسبیده به هم در یک استان و یک بخش چنین پدیده‌ای میان ساکنانشان را تجربه کرده‌اند با این عمل زشت چه باید کرد؟
بهترین راه‌حل همان راه‌حل طبیعیِ "مجاورت" است. دانش‌آموزی را تصور کنید که دانشگاه قبول می‌شود و خوابگاه دسته‌جمعی می‌رود. در روزهای اول دچار ابهام و شاید اضطراب است و افرادی از شهرهای مختلف در یک خوابگاه را می‌بیند و زبان و گویش و حتی لباس آن‌ها را غریب می‌داند. اما مجاورت کار خود را می‌کند و بعد از یک هفته همان غریبه‌ها را دوستان صمیمی خود می‌داند و لهجه‌ها و زبانهایشان را هم شیرین و دوست‌داشتنی می‌بیند و از اشتراکات می‌گویند و به دنبال تبادل می‌روند. راه‌حل دوم هم آموزش است و رسانه و ...
اما آیا حکومت‌ها، حتی همین ج.ا پشت تمسخر لهجه‌هایند؟
بیشتر سران جمهوری‌اسلامی و در راس آن‌ها بنیانگذار این نظام دارای لهجه‌های غلیظ بوده و اصولا مرکز‌نشین و مرکزگرا نبوده‌اند. حتی در سطح مدیران میانی هم کمتر مدیری با اصالت تهرانی می‌بینیم. این‌که مدیران بیشتر از کدام نقاط هستند، تابع عوامل متعددی غیر از زبان و گویش است.
اگر شما عرب، ترک، کرد و... باشید اما حکومت و ایدئولوژی آن را قبول داشته‌باشید، مدارج ترقی را در نظام ولایی طی می‌کنید. اینجا مذهب استثناست، ما تبعیض سیستماتیک مذهبی داریم. مخالفت با انتخاب برخی اسامی هم منبعث از نگاه مذهبی حکومت است و پیش از همه اسامی ایرانی را هدف قرار داد.
به همین دلیل دمیدن در تنور دوگانه‌سازی‌های کاذب و خلق غیرضروری مسئله، آن هم با محور قرار دادن اموری مجعول در برخی تلویزیون‌های فارسی زبان، نه خلاقیت سردبیران، که گویی پروژه‌های تعریف شده برخی کشورها برای آینده ایران است و واقعا بهتر است در این کتگوری گنجانده و تحلیل شوند.
