آیا ما مرز میان تاریکی و روشنایی را جایی بیرون از خودمان میشنا | فرزانش و فلسفه - سمینارها و نوشته های آیدین آرتا
آیا ما مرز میان تاریکی و روشنایی را جایی بیرون از خودمان میشناسیم ؟
یونگ معتقد بود که همه ما انسانها تا حدی می توانیم درک کنیم که جنبه های بدی در وجود ما وجود دارند ولی مواجهه بی حایل و عریان با عمق تاریکی سایه ناخوداگاه، تجربه ای خرد کننده برای هر انسانی است که هرکسی شهامت آن را نخواهد یافت و هراس آن را تاب نخواهد آورد.
سخن از این نیست که هر یک از ما ضعف هایی داریم بلکه سخن از این است جنبه هایی در هر یک از ما هست که بسیار تاریکتر از آن است که حتی بتوانیم تصور کنیم. اگر اهریمنی در جهان وجود داشته باشد، این اهریمن موجودی بیگانه نیست بلکه ما انسانها سلول سلول هستی او را ساخته ایم.
یونگ معتقد است این تاریکی درون که ما تلاش می کنیم آن را انکار کنیم و آن را در بیرون از خویش بجوییم درست همانجایی است که ما باید خودشناسی را از آن آغاز کنیم زیرا این تاریکی نهفته در ناخودآگاه بخش بزرگی از رفتارهای ما در طول زندگی هدایت می کند بی آنکه بر منشا این رفتارها آگاهی داشته باشیم. سایه ای که اگر آن را به آگاهی نیاوریم بهایی سنگین برای ما و دیگران خواهد داشت.
اینکه ما تا چه اندازه جهان را سیاه و سفید و آن کسی را که مخالف ماست اهریمنی ببینیم، هر اندازه هم معیارهای درستی برای آن داشته باشیم و تا زمانیکه اهریمن را جایی بیرون از وجود خود تصور کنیم هرگز درک نخواهیم کرد آن اهریمن در وجود خود ما جریان دارد .
ایده شیطان به عنوان یک وجود خارجی که در درون ما نیست ، آرامش بخش است. اینکه فکر کنیم دیگری وجود دارد که شیطانی است و کارهای شیطانی انجام می دهد به معنای آن است که ما، آن دیگری نیستیم. این دوگانه انگاری ما را از پذیرش مسئولیت نیز رها می کند.
بسیاری از ما دیگرانی را مسئول مصیبت های جامعه میدانیم اما تا زمانیکه دیگران را مسئول میدانیم درک نخواهیم کرد که آن دیگران ، در رگ های ما جریان دارند و در تمام جامعه گسترده هستند و اگر چنین نبود هرگز این مشکلات نمی توانست با چنین قدرتی در جامعه تدوام پیدا کند.
در وجود هر یک از ما سایه ای تاریک تر از آنچه شهامت پذیرش آن را داریم وجود دارد که بر نوری که حقیقت درونی ماست سایه افکنده است و تا زمانی که آن را به خودآگاه نیاوریم به روشنایی درون خویش نیز دست نخواهیم یافت.
این هرگز به معنای تاریک بودن روح انسانی نیست بلکه تنها به معنای تاریک بودن بخشی از راهی است که برای رسیدن به نور درون می بایست که با پذیرش، صبر، شهامت و صداقت پیموده شود. چون درختی که ریشه های خود را به عمق تاریکی می فرستد تا خود را به نور آسمان برکشد. روشن بینی، هدیه نهایی عبور از این تاریکی است.
