این پلاکارد را یکی از معترضان در تظاهرات روز جمعه ۹ دی ۱۴۰۱ در شهر زاهدان در دست داشت. او خواسته آزادی ترانه علیدوستی، بازیگر سینمای ایران را که بخاطر همراهی با اعتراض‌های سراسری ایران در زندان است، بیان می‌کند.
دیدن این پلاکارد یعنی مردم زاهدان، این حذف‌شدگان همیشگی مسیر تاریخ توسعه مدرن ایران، یادشان بوده که در میان انبوهی از خواسته‌های بنیادین دیگر، فریاد آزادی نماینده زندانی بخش فرهنگ و هنر ایران را هم سر بدهند. این مردم نازنین که بیشترین کشته را در این اعتراض‌ها تقدیم ایران کرده‌اند می‌دانند آزادی اندیشه و بیان از بنیان‌های هر تغییر دمکراتیکی است.
و من اگر جای سینماگران ایرانی بودم سر تعظیم فرود می‌آوردم مقابل این مردمی که سهمشان در محصولات سینمای بعد انقلاب ایران جز ارائه تصویری کلیشه‌ای در راستای روایت‌های رسمی حکومت نبوده است. مردمی که در فیلم‌های بعد انقلاب ایران یا «قاچاقچی» بودند یا «شرور» یا «افراط گرای مذهبی» یا «تروریست».
از «تاراج» و «جدال در تاسوکی» تا «بدوک» و «شعله‌ور» و «شبی که ماه کامل شد» و «روز صفر» کدام تصویر واقعی از بلوچستان ارائه کردند؟ آیا همه آنها روایتی مطابق دیدگاه حکومت از بلوچستان و بلوچ‌ها ارائه نمی‌کردند؟
در این بازنمایی هدفمند، بلوچستان کنار کردستان قرار می‌گیرد که در محصولات سینمای رسمی ایران کردها هم همپای بلوچ‌ها بودند در دوربین مرکزنشینان.
اعتراض‌های ۱۴۰۱ اگر هیچ دستاوردی نداشته باشد شاید همین یک درس را داشت برای همه آنها که دستی در تولید محصولات فرهنگی و هنری داشتند:
چرخ دنده تولید روایت‌های دروغین حکومت درباره اقوام ایرانی نباشید.
@babakgha
