ِ قلم، بی سر و سامانِ غیبت انگشت های توست،
چشم اندازها از پسِ دیوارهای بلند، قد برافراشته اند،
در انتظار قیامِ نگاه و قیامتِ کلامت!
کسی سرمست تر از تو، به پاس تماشا، قد نکشیده بود...
کجایی؟ که
راز دانه های آبستنِ هستی، مبتلا به دردند، بر خود و در خود می پیچند، دلواپس تو،
تا با نسیم سبز نفس هایت به شکفتن بخوانی شان
کلمه ها گوشه گیرِ گستره ی غربت خویش اند اما،
هنوز امیدوار که تو برگزینی شان
تا روح سبزشان را لمیده بر بالِ فراخِ غزل ها به پروازی ناشناخته بخوانی....
دلهایمان هیچ رضا نمی دهد که نگاهت بخسبد..
@bahmanrafeii
