2023-06-12 00:51:36
سروناز احمدی، که در بند نسوان زندان اوین زندانی است، پشت تلفن زندان متنی خطاب به حافظ موسوی شاعر خوانده که آقای موسوی فایل حرف‌های سروناز را همراه با متنی در اینستاگرامش منتشر کرده.
سروناز با زبانی شاعرانه توضیح می‌دهد که چرا زندانی است، چرا مبارزه می‌کند و چرا نمی‌تواند مبارزه نکند. دلم از شنیدن حرف‌هایش هم به درد آمد و هم به قول ادبا از شوق لبریز شد.
متن آقای موسوی را در ادامه می‌گذارم. فایل صوتی را هم این‌جا می‌توانید گوش کنید.
احوالات سروناز احمدی
چند ماه پیش شبی مهمان سروناز احمدی و همسرش کامیار فکور بودم. بار اول بود که آن‌ها را می‌دیدم. می‌دانستم که به تازگی زندگی مشترک‌شان را آغاز کرده‌اند، می‌دانستم که به قید وثیقه آزادند و بیم آن می‌رود که حکم‌شان به اجرا درآید. با وجود این، آن‌ها سرشار از امید و شور زندگی بودند. با خودم می‌گفتم حکم این‌ها به اجرا در نخواهد آمد؛ این‌ها که جز به سعادت مردم کشورشان نمی‌اندیشند، این‌ها که دل‌شان برای مردم محروم، برای کودکان کار، برای سفره‌ی خالی کارگران، برای محیط زیست ویران‌شده‌ی ایران می‌تپد جای‌شان زندان نیست. اما حالا آن‌ها در زندان‌اَند.
سروناز احمدی مددکار اجتماعی است. در همین رشته تا سطح کارشناسی ارشد درس خوانده است. این درس را هم که نمی‌خواند باز هم مددکار اجتماعی بود. زیرا او زبان چشم‌ها را می‌دانست. او درد و رنج مردم را از نگاه‌هایشان، از غرور سرکوب شده در برق کم‌فروغ چشم‌هایشان درمی‌یافت و از آن‌ها نیست که بگوید: "به من چه".
در جامعه‌ای که ارزش‌های اخلاقی در حال فروپاشی است، وجود چنین جوان‌هایی موهبتی است که باید قدرش را دانست. در جامعه‌ای که رانت‌خواری، اختلاس، ارتشا، فساد سیستماتیک و سوء استفاده از قدرت برای مال‌اندوزی به شیوه‌ای رایج در ساختار اداری کشور تبدیل شده است، اگر راهی برای جلوگیری از سقوط و تباهی این سرزمین بلازده وجود داشته باشد، همانا حمایت از چنین جوان‌هایی است.
سروناز احمدی را به اتهام "اجتماع و تبانی به قصد بر هم زدن امنیت کشور و تبلیغ علیه نظام" زندانی کرده‌اند؛ اما حقیقت این است که او و امثال او را به جرم مبارزه برای تأمین امنیت شغلی، امنیت آموزشی، امنیت بهداشتی و امنیت مسکن برای همگان و تبلیغ علیه ظلم و بی‌عدالتی به زندان افکنده‌اند.
چند روز پیش سروناز احمدی یک فایل صوتی برای من فرستاده است. سخن او در این فایل درد دل گفتنی است با من که شبی مهمان او و همسرش بودم و برایشان شعر خواندم. شعری که آن شب خواندم گفت‌و‌گوی خیالی من با نسل آینده بود. من در آن شعر، شرحی از احوالات نسل خودمان به آیندگان داده بودم و حالا سروناز- یکی از همان آیندگان- پاسخ مرا این گونه داده است. از زبان خودش بشنوید.
حافظ موسوی
جمعه، نوزدهم خرداد ۱۴۰۲
.
6.8K viewsedited 21:51
ب
