حیفم اومد همهٔ متن رو منتشر نکنم.
در ابتدای این بخش این سؤال رو مطرح کرده: «چرا غوطه‌ورشدن در گذشته بی‌معناست؟»
عنوان مبحث هم هست: «ورطهٔ ترحم به خود».
این ترحم به خود رو حتی با وجود داشتن منطقی‌ترین توجیهات، به‌عنوان یک سمّ مهلک مطرح کرده که بی‌فایده هست.
چه لذت می‌برم از خوندن و فهمیدن و درک‌مردن این مباحث
