امام(ع) با در نظر گرفتن موقعیت جامعه اسلامی از نظر آگاهی مردمی و امکانات و توانایی‌های جبهه خودی به این نتیجه رسیده‌اند که قیام مسلحانه و انقلاب فراگیر برای بنای حکومت اسلامی و به دست گرفتن قدرت، کافی و کارآمد نیست. چون ضروری‌تر از تاسیس و ایجاد حکومت دلخواه، استمرار و تداوم آن است که باصرف آمادگی نظامی و برکناری حاکمان غاصب عملی نخواهد بود؛ بلکه پیش و بیش از آن باید زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی فراهم گردد تا توده مردم بیدار شده و همراه گردند و مسئولیت پاسداری از حاکمیت جدید و دستاوردهای آن را آگاهانه برعهده گیرند. امام برنامه‌ای را تنظیم نمودند که دو هدف عمده را به دنبال داشت: ۱. هدف ایجابی: فراهم آوردن پایگاه‌های تبلیغی برای بیداری مردمی و تقویت هوشیاری آنان و حراست آن‌ها از انحرافات عقیدتی فرهنگی و سیاسی. ۲. هدف سلبی: به چالش کشیدن حاکمان جائر و برانگیختن انزجار عمومی علیه آنان و بازداشتن مردم از بی‌تفاوتی در برابر ستمگری‌های آنان. امام صادق برای دستیابی به این هدف‌های بزرگ، راهکارها و شیوه‌هایی را با توجه به مقتضیات زمانه خود در پیش گرفت از جمله: ۱. تقیه ۲. نهضت بزرگ تولید علم ۳. مبارزه با فرقه‌سازی‌ها (الف. مبارزه با جریان غُلُوّ؛ ب. پاسداری از فقه شیعه؛ ج. پاسداری از قرآن؛ د. معرفی رهبران شایسته) ۴. مواضع خاص امام در مقابل خلفا و مبارزان سیاسی (الف. موضعگیری امام در برابر منصور؛ ب. موضع حضرت درباره قیام زید؛ ج. موضعگیری امام در برابر ابوسلمه؛ د. موضع امام در برابر نفس زکیه) نتیجه آن که بررسی زندگانی امام به خوبی نشان می‌دهد که این تصور که امام صادق(ع) بیشتر یک شخصیت فکری و فرهنگی است و در عرصه سیاسی فعالیت چشمگیری ندارد، یک تصور نادرست و باوری دور از حقیقت است، زیرا امام با توجه به اوضاع و مقتضیات ویژه دوران خود به این تصمیم کلان سیاسی رسید که بهترین رسالت سیاسی در این برهه عدم قیام مسلحانه در برابر حاکمان جائر و تلاش برای بیداری امت و آشنایی آنان با تعالیم ناب اسلامی است.
شهادت امام صادق(ع)، رئیس مذهب شیعه، بر شیعیان و دوست‌داران ایشان تسلیت باد.
