وعده های پوچ کیلویی چند؟ مریم زارعیان با نزدیک شدن به 28 خر | بهروز ملکی(بازار مسکن)
وعده های پوچ کیلویی چند؟
مریم زارعیان
با نزدیک شدن به 28 خرداد، کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری از هر فرصتی برای جلب نظر رای دهندگان استفاده می‌کنند. یکی وعده ساخت سالانه 1 میلیون مسکن می دهد. دیگری برای اینکه کم نیاورد اعلام می کند 2 میلیون مسکن می سازم! خلاصه که بازار وعده ها داغ است: از ایجاد سالانه یک میلیون شغل جدید، تک رقمی کردن تورم، پرداخت حقوق به زنان خانه دار، رفع فیلترینگ تلگرام، پرداخت وام 500 میلیونی به جوانان، ارائه ماهانه بسته 300 هزارتومانی غذا به هر ایرانی، ایجاد 485 پایتخت در کشور، تبدیل ریال ایران به قویترین پول پس از دلار و یورو، حل 3 روزه مشکل بورس و...، اما مشکل اساسی این است که وعده های منتخبین مردم، به محض تکیه بر سریر ریاست جمهوری و مواجهه با واقعیتها و محدودیتها، رنگ می بازد و پوچ درمی آید.
این مشکل، علل متعددی دارد اما بدون تردید می توان یکی از علل پوچ بودن این وعده های رنگارنگ را فقدان احزاب قوی و شناسنامه دار در کشورمان دانست.
قریب به دو سده است که احزاب دموکرات و جمهوری خواه در آمریکا شکل گرفته اند. این دو حزب هر کدام سیاستهای مشخص و شفافی دارند که بر اساس آن به اولویت بندی و تمشیت امور می پردازند. مردم هم می‌دانند که رای دادن به هر کدام از این دو حزب منجر به تحقق چه سیاستهایی خواهد شد. به عنوان نمونه برخی تفاوتهای دو حزب از این قرار است:
دموکراتها به دنبال افزایش عدالت در جامعه اند و بر وضع مالیات بیشتر بر ثروتمندان و بازتوزیع منابع برای افزایش رفاه طبقات محروم هستند. در مقابل جمهوری خواهان به جای عدالت، بر شکوفایی اقتصادی حاصل از کارآفرینی ثروتمندان و کاهش مالیاتها تاکید دارند. دموکراتها طرفدار گسترش آزادی در تمام زمینه‌ها (اعم از آزادی ازدواج همجنسگرایان، سقط جنین و...) هستند. در حالیکه جمهوری خواهان تحت تاثیر دین و سنت، مخالف چنین آزادی هایی هستند. دموکراتها طرفدار بزرگتر شدن دولت هستند. در مقابل جمهوری خواهان به دنبال کوچک کردن دولتند. دموکراتها قدرت آمریکا را در قالب افزایش تعامل با سایر کشورها پیگیری می کنند، اما جمهوری خواهان به دنبال سیاست خارجی تهاجمی و نظامی هستند. دموکراتها به دنبال انرژی های نوین (خورشیدی و..) هستند، در حالیکه جمهوری خواهان طرفدار توسعه منابع سنتی انرژی (نفت و هسته ای و...) هستند. محیط زیست از اولویتهای اساسی دموکـرات‌هـا است. اما جمهوری خواهان اهمیتی برای این مقوله قائل نیستند. دموکراتها سخت گیری کمتری درقبال مهاجران دارند، در حالیکه جمهوری خواهان طرفدار کنترل شدید ورود مهاجرین به آمریکا هستند.
در واقع مواضع هر یک از احزاب در زمینه های مختلف به وضوح مشخص است. در چنین شرایطی، فردی که از حزب جمهوری خواه نامزد انتخابات می شود وعده افزایش خدمات عمومی به محرومین یا مدارا با مهاجرین و افزایش آزادی نمی دهد. چراکه مواضع و چارچوبهای حزب مشخص است و به راحتی امکان ارائه وعده های پوچ میسر نمی باشد و مردم هم می دانند اگر به هر یک از دو حزب رای می‌دهند، دقیقا مواضع و سیاستهایشان چیست. به بیان دیگر، احزاب و مردم به آن سطح از بلوغ رسیده اند که بدانند جمع اضداد امکان پذیر نیست، کسی نمی‌تواند بگوید مالیات را کم می کنم، ولی یارانه ها را افزایش می دهم.
اما در کشور ما افرادی که کاندیدای انتخابات می شوند فخرشان اینست که مستقل آمده‌اند و مثل نقل و نبات وعده پوچ می دهند و می روند. احزاب قوی هم وجود ندارند که برنامه های مدون و مشخصی داشته باشند و وقتی کاندیدایی معرفی می کنند، پاسخگوی عملکردش باشند. مردم هم این وسط نمی دانند باید یقه کی را بگیرند.
در چنین شرایطی کارزار انتخاباتی تبدیل به مسابقه ای کسل کننده در ارائه وعده های پوچ به عوام می شود.
