به نظرم برای فهمیدن این که در ذهن مردم چه میگذرد نیازی به داشت | بهترین مادر دنیا شادترین کودک
به نظرم برای فهمیدن این که در ذهن مردم چه میگذرد نیازی به داشتن قدرتهای ویژه و عجیب و غریب نیست. کافی است اپلیکیشنی ساخته شود تا با آن بشود 20 ثانیه از صدای آدم ها بعد از قطع شدن تماس تلفنی را شنید.
مردم معمولاً چیزی که واقعاً در ذهنشان میگذرد را بعد از فشردن دکمه پایان مکالمه به زبان می آورند.
«باز این آویزون مزاحم یه چیزی ازم می خواد» «امشب دوباره باید این لعنتی رو ببینیم» «وای... خبر بدی دارم. فلانی اینا دارن میان اینجا!» «کاش می شد شماره مو از تو گوشیش پاک می کردم تا دیگه نتونه بهم زنگ بزنه» «...» (به دلیل رکیک بودن فحش قادر به نوشتنش نیستم)
بیشتر ما به دلیل ملاحظات فرهنگی هرگز احساس قلبیمان را به هم نمیگوییم. معمولاً هیچ وقت به کسی نمیگوییم از او ناراحتیم، دلخوریم، رفتار و عملش روی روانمان است و ترجیح میدهیم دیگر او را نبینیم. بیشتر ما آدم های پشت سر هستیم.
آدمهایی که بدیها و مشکلات دیگران را پشت سرشان با صدای بلند اعلام میکنند و با لبخند و آغوش گشوده به دیدارشان میروند. (ریا کاری)
بیشتر ما استاد صحنه ایم و میتوانیم دیالوگِ «عشقم، دلم خیلی برات تنگ شده بود» را مریل استریپ وار به زبان بیاوریم و 40 ثانیه بعد، وقتی از او دور شدیم لیست فحش هایمان را برایش ردیف کنیم.
بعضی از ما آدم های دروغگویی هستیم و احترامی برای کلمات قائل نیستیم. ما آشنایی که شاید سالی 4 بار با او ملاقات کنیم را «عشقم» و «دوستم» خطاب می کنیم و برای کسی که حتی فامیلش را از یاد برده ایم بی دلیل ابراز دلتنگی می کنیم و به کسی که ازش بیزاریم به دروغ پیشنهادِ «آقا بیشتر برنامه بذاریم و بیشتر ببینیم همدیگه رو» میدهیم.
نه، ما مجبور نیستیم همه را دوست داشته باشیم و همه را در آغوش بگیریم. بیشتر ما سکوت کردن را بلد نیستیم.خودم را هم میگویم.
«دوستت دارم عزیزم» را برای آنهایی نگه داریم که واقعاً دوستشان داریم، نه آنهایی که قلباً دوست داریم با صندلی توی گردنشان بکوبیم.
داریم با این تظاهر کردن های بی دلیل، ارزش واژه ها را از بین میبریم. فقط تلفنها میدانند که در ذهن آدمها نسبت به یکدیگر چه میگذرد.
