«رئالیسم انتقادی مدخل ارزشمندی برای بازبینی انتقادیِ مباحث فمینیستیِ معاصر و کاوش در مبانی فلسفیِ آنها می‌گشاید. کارولین نیو – از پژوهش‌گران سنت رئالیسم انتقادی – در مقالات متعددی از همین منظرِ فلسفی برخی روایت‌های مسلطِ فمینیسم را مورد واکاویِ انتقادی قرار داده است. در راستای معرفی بیشتر کاربست‌های نظری رئالیسم انتقادی – به‌عنوان یکی از اهداف نظریِ کارگاه – تاکنون علاوه‌بر مطالبی دیگر، در حوزه‌ی فمینیسم ترجمه‌ی دو مقاله‌ی مهم از کارولین نیو (به‌همت سارا امیریان) در اختیار علاقمندان قرار گرفته است*. امید است ترجمه‌ی حاضر نیز – در امتداد دو متن قبلی – بتواند به‌سهم خود اهمیت رئالیسم انتقادی را نزد مخاطب برجسته سازد و مشخصاً کارکردهای مفید و ضروریِ آن برای بسط رهایی‌بخشِ نظریه‌ي فمینیستی را روشن نماید».
* دو مقاله دیگر از کارولین نیو در کارگاه
کارولین نیو: «جنس و جنسیت: یک رویکرد رئالیستیِ انتقادی»، ترجمه: سارا امیریان، کارگاه دیالکتیک، تیر .۱۳۹۷
پی‌نوشت: تصویر انتخابی برای صفحه‌ی اولِ مقاله یکی از نقاشی‌های پرشمارِ کارت دوازدهم از مجموعه‌کارت‌های بازی–فال‌گیریِ تاروت است که «مرد آویخته» (Le Pendu/The Hanged Man) نام دارد. از میان تعابیر متعدد استعاری، مذهبی و اسطوره‌ای درباره‌ی این نقاشی، یکی هم روایتی‌ست که می‌گوید یکی از خدایان اساطیری برای کسب دانش، خود را از مچ پا از درخت آویزان نمود.
پناه‌بردن نظریه‌ی فمینیستیِ معاصر به «چرخش زبانیِ» پسامدرنیستی هم بی‌شباهت به اقدام آن خدای «زیرک» نیست: خصوصا که هزینه‌‌ی این تهور، وانهادن بسیاری از داشته‌ها و دستاوردهای ارزشمندش بوده است (نظیر سکه‌های سیم و زری که – در این نقاشی – از جیب‌های آن خدای اساطیری فرومی‌ریزند).
