وقتی که از طریق چشم‌ها #نگاه میکنی، چشم‌ها نمیبینند؛ آنها فقط | سیاه و رنگی
وقتی که از طریق چشم‌ها #نگاه میکنی، چشم‌ها نمیبینند؛ آنها فقط دریچه های دیدار هستند.
#بیننده در پشت #چشم ها قرار دارد. آنکه از طریق چشم ها میبیند، چشم ها نیست.
برای همین است که می توانی چشمانت را ببندی و بازهم #رویا، #تصاویر و مناظر را ببینی.
بیننده در پشت #حواس قرار دارد؛ بیننده از طریق حواس به سمتِ #دنیا می رود. ولی اگر چشمانت را ببندی، بیننده در #درون باقی می‌ماند. اگر این بیننده، این #آگاهی، #مرکزیت داشته باشد، ناگهان از خودش #هشیار می‌گردد.
و هرگاه از خودت هشیار باشی، از تمامی #هستی هشیار خواهی بود، زیرا تو و #جهان_هستی دوچیز نیستید. ولی برای هشیاری از #خویشتن، انسان نیاز به مرکزیت یافتن دارد. منظورم از مرکزیت داشتن این است که آگاهیِ تو در جهت های مختلف تقسیم نشده باشد، آگاهی تو به هیچ کجا نرفته باشد، در خودش باقی مانده باشد.... بی حرکت، ریشه دار، بدون هیچ جهت گیری، فقط در آنجا، در درون باقی مانده باشد. ماندن در درون دشوار است، زیرا برای #ذهن های ما، حتی همین تفکّر که چگونه در درون بمانیم، یک بیرون رفتن می گردد. ما شروع می کنیم به #فکر کردن؛ فکرکردن در مورد درون نیز برای ما یک فکر می شود! و هرگونه فکری، چون به #بیرون تعلّق دارد، هرگز متعلق به درون نیست، زیرا در درونی ترین مرکز وجودت تو فقط یک آگاهی و هشیاری خالص هستی.....
