فاجعه اي به نام آدم مهربون بودن! بیرون خونه و داخل خونه اخل | بنياد فرهنگ زندگی - سهیل رضایی
فاجعه اي به نام آدم مهربون بودن!
بیرون خونه و داخل خونه اخلاقم زمین تا آسمون فرق می کنه!
یکی از شاگردانم تعریف می کرد: من در منزل، دختری هستم که نمی خوام هیچ مسوؤلیتی رو قبول کنم، اصلاً دست به سیاه و سفید هم نمی زنم، فکر می کنم دلیل اصلی اون مادرم هست که به من اجازه نمیده کاری انجام بدم.
در حالیکه بیرون نقش مامان رو برای همه بازی می کنم، مراقب همه هستم و احتیاجاتشون رو برآورده می کنم و اگه کسی از من چیزی بخواد، به هر قیمتی براش فراهم می کنم، چون اصلاً نمی تونم نه بگم، حتی به خودمم کلی بد و بیراه میگم، اما اون کارو انجام میدم. *** این نوع افراد اصطلاح مهربون و فداکار رو زیاد می شنون، اما با هر ارتباطی مضطرب میشن، چون هر سلامی رو انتظاری می دونن که رابطه براشون ایجاد می کنه.
اون ها در بیرون پرمسؤولیت هستن، اما سایه شون رو با خودشون به خونه می برن، به همین دلیل هم به شدت بی مسؤولیتی رو در خونه می تونین ازشون ببینین که حتی اطرافشون رو هم دیگران جمع می کنن و تقصیر رو گردن والدین شون میندازن که مامانم نمی گذاره من کاری انجام بدم.
در مقابل کمترین وظیفه ای که تو خونه ازش می خوان هم صداش میره بالا، چون فحشی که داره تو دلش به دیگران میده و نمی تونه بگه رو به والدینش میگه!
برخلاف ظاهر آرومشون معمولاًدچار خشم سرکوب شده هستن و این خشم حتی تو خواب ها براشون بصورت تهاجم و دعوا کردن دیده میشه.
خودشون هم تعجب می کنن که من مهربون، این خشم های آنی و این خواب های تهاجمی چه ربطی به هم داریم؟
اما این همون وظیفه اصلیه که شما می خواین نادیده اش بگیرین. وظیفه اصلی که این دسته از آدما باید بهش بپردازن، اینه که این آدم مهربون توانایی جنگجو #تمرین_نه_گفتن، #استقلال و #ایستادگی رو در خودش پرورش بده تا بتونه از زیر نقابش بیرون بیاد، تا قبل از اینکه زیر نقابش بمیره.
تنهایی و طردشدگی رو بپذیرین، اما به وظیفه اصلی تون عمل کنین. گریه نکنین که دیگران بخندن.
دوستانی که فکر می کنین این مشکل رو دارن، تگ کنین. قسمتی که خواندید، بخشی از "نقشه راه بعد از سی سالگی 1" و جنگجو منزل سوم آن است. اگر دوست دارین بیشتر بدونین، می تونین به سایت #بنیاد_فرهنگ_زندگی برین و کلی مقاله و محصول درباره #سفر_قهرمانی، #نقشه_راه و فاصله ای که تا قهرمان شدن دارین، تهیه کنین.
