روزه در آیین ایران در آیین ها و كيش هاى نخستین ایرانیان و دی | بنیاد وَرَهرام
روزه در آیین ایران
در آیین ها و كيش هاى نخستین ایرانیان و دین اشو زرتشت روزه گرفتن ناروا ( حرام) و پنامیده ( ممنوع) بوده است. در کتاب «وندیداد» که یکی از کهن ترین کتابهای جهان است و ديرينگى آن به بیش از چهار هزار سال پیش بر می گردد آمده که " از نخوردن است که توان و نیرو در تن کاسته می شود و پارسائی و دین داری از میان می رود. از خوردن است که جهان تن تنانى (جسمانی) پایدار گردد و با نخوردن تباه شود". در آیین های نخستین ایرانی «تن» و «جهان» بسیار سپند ( مقدس) دانسته می شدند و آدمی باید در نگهبانی، نگهداری و فراگشت (تکامل) پیوسته آنها کوشا باشد.
ایرانیان باستان بر این باور بودند که "مردی که شکم سیر دارد با دیو مرگ ستیزه می کند، با تیر و کمان ستیزه می کند، با پوشیدن پوشاک هرچه نرمتر با زمستان ستیزه می نماید، با ستمکارانی که سرها را به بیداد ( به ناحق) جدا می کنند ستیز می نماید و سرانجام به دیو ناپاک «اشموغ» ( دیو روزه) ستیز می کند". در کتاب « وندیداد» از بالاترین کیفرها (مکافات) برای روزه گرفتن سخن رفته است که به شماری از آنها اشاره می کنیم: یکم- کسی که روزه بگیرد در جهان مینوی بالاترین کیفر را که در این جهان است را خواهد دید مانند اینکه تن فناناپذیر وی با یک کارد پولادین بریده شود دوم- کسی که روزه بگیرد در جهان مینوی بالاترین کیفر را که در این جهان است را خواهد دید مانند اینکه اندامهای تن فناناپذیر وی با زنجیر پولادین بیکدیگر بسته می شود یا بدتر از آن. سوم- هر کس روزه بگیرد در جهان مینوی بالاترین کیفری که در این جهان آمده است خواهد دید. کیفر او هفت سد تازیانه اسپاهه ( شلاق اسب و گاو) و هفت سد تازیانه سروشه (مگس کش) است.
