یادم می‌آید که می‌گفت ... محبّت به امام زمان ارواحنافداه | بوی نرگس عطر یاس شیعیان مقیم آمریکا
یادم می‌آید که می‌گفت ...
محبّت به امام زمان ارواحنافداه نشانه‌ها دارد!
وظیفه‌ی قلبی ما این است که محبّت به امام زمان ارواحنافداه داشته باشیم، لااقل به اندازه‌ی محبّتی که به بچه‌های خود داریم. خیلی پایین‌تر بیائیم، به قدر محبّتی که به دوستان و رفقای خود داریم، لااقل همین اندازه محبّت به حضرت بقیة‌الله ارواحنافداه داشته باشیم.
آن‌وقت این محبّت اگر پیدا بشود، یک آثاری پیدا می‌شود. اگر این آثار در شما بود، مسلّما محبّت هست. اگر این آثار نبود، محبّت در شما نیست، لفظ است که می‌گوئید، خودتان را دل‌خوش می‌کنید.
یکی از آثار محبّت قلبی این است که آدم در فراق محبوب خود غمناک می‌شود، مهموم و مغموم و گرفته و دل شکسته و متأثّر می‌شود. ببینید که این موضوع در شما هست یا نیست. اگر در فراق امام زمانِ خود مهموم و مغموم هستید، گاهی فکر می‌کنید که چرا محبوب ما در دسترس ما نیست؟ چرا نمی‌توانیم خدمت او برویم؟ چرا ایشان نمی‌توانند به شئون سلطنتی خودشان عمل کنند؟ حکم‌فرمائی در میان مردم کنند؟ رتق و فتق امور کنند؟ داد مظلوم را از ظالم بگیرند؟ فقرا را رسیدگی کنند؟ چرا این سلطان عظیم‌الشأن از این کارهای لازمه برکنار شده و نمی‌توانند این کارها را انجام دهند؟ اگر شما را غصّه گرفت، مهموم شُدید، مغموم شُدید، گریان شُدید، خوب. ببینید در شما هست یا نه؟
اگر نیست، سال و ماه و هفته و شبانه‌روز می‌گذرد، اصلاً به فکر امام زمان ارواحنافداه نیستید، تا چه برسد به این‌که غصّه‌ی او را بخورید، تا چه برسد به این‌که اشک بریزید و در فراق او گریه کنید، بدانید که محبّت ندارید، و اگر ادعای محبّت کنید دروغ گفته‌اید.
