التهاب ناشی از COVID-19 به جای خود ویروس، ممکن است منجر به از | ستاد علوم و فناوری های شناختی
التهاب ناشی از COVID-19 به جای خود ویروس، ممکن است منجر به از دست دادن حس بویایی شود!
آنوسمی، از دست دادن بویایی، یک علامت مکرر و اغلب طولانی‌مدت مرتبط با کووید-19 است که می‌تواند کیفیت زندگی افراد را به شدت تحت‌الشعاع قرار دهد و طعم غذاها، تشخیص خطرات موجود در هوا و انجام سایر عملکردها وابسته به حس بویایی را بسیار دشوار کند.
در حالی که اثرات مخرب آنوسمی ناشی از کووید به خوبی شناخته شده است، مکانیسم های بیولوژیکی زیربنای این بیماری تا حدودی یک راز باقی مانده است.
محققان نشان دادند که از دست دادن بویایی به احتمال زیاد پیامد ثانویه التهاب است نه عملکرد مستقیم ویروس یعنی زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به عفونت SARS-CoV-2 پاسخ می‌دهد.
چنگ یینگ هو، سرپرست تیم تحقیق، می‌گوید: «به‌عنوان یک متخصص نوروپاتولوژی، تعجب کردم که چرا از دست دادن بویایی یک علامت بسیار رایج در COVID-19 است اما در سایر بیماری‌های تنفسی نه؟!!
بنابراین، ما تصمیم گرفتیم تا عمیقاً در مکانیک بویایی کاوش کنیم تا ببینیم وقتی SARS-CoV-2 به بدن حمله می کند، واقعاً در سطح سلولی چه اتفاقی می افتد؟
برای انجام تحقیقات خود، هو و همکارانش بافت‌هایی را از پیاز بویایی در قاعده مغز جمع‌آوری کردند- ناحیه‌ای که تکانه‌های عصبی مربوط به بو ها را منتقل می‌کند، 23 نفر که بر اثر کووید-19 فوت کردند و یک گروه کنترل 14 نفری که بر اثر عوامل دیگر فوت کردند. (کسانی که در زمان مرگ هیچ SARS-CoV-2 قابل تشخیصی نداشتند.)
همه بافت‌ها از جمله ساختار و ویژگی‌های سلول‌ها، رگ‌های خونی و سلول‌های عصبی (اکسون ها) با استفاده از میکروسکوپ نوری و الکترونی برای تشخیص SARS-CoV-2 مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به حس بویایی و چشایی از سوابق بالینی برای سه بیمار و از مصاحبه های خانوادگی برای بقیه به دست آمد.
سه نفر از 23 بیمار مبتلا به کووید-19 حس بویایی خود را از دست داده بودند، چهار بیمار توانایی بویایی خود را از دست داده بودند و دو بیمار بویایی و چشایی خود را از دست دادند. هیچ یک از 14 بیمار در گروه کنترل بویایی یا چشایی خود را از دست ندادند.
محققان می خواستند از مطالعه خود بر روی این دو گروه سه چیز را بیاموزند: سطح انحطاط (آسیب) به نورون های سیستم بویایی، میزان آکسون های بویایی از دست رفته و شدت میکروواسکولوپاتی (بیماری رگ های خونی کوچک).
وقتی بافت‌های بیماران بدون کووید-19 را با بافت‌های افرادی که به SARS-CoV-2 آلوده شده بودند - به‌ویژه بافت‌هایی که بویایی آنها کاهش یافته یا کاملاً از دست رفته بود- مقایسه کردیم، متوجه شدیم که گروه مبتلا به کووید آسیب عروقی شدیدتری را نشان می‌دهد. هو همچنین می‌گوید آکسون‌های بسیار کمتری در پیاز بویایی داشتند!
زمانی که ما تأثیر سن را از نظر آماری کنترل کردیم، تغییری نکرد، و قویاً نشان می‌دهد که این اثرات مربوط به سن نیستند و بنابراین با عفونت SARS-CoV-2 مرتبط هستند.»
با این حال، هو می‌گوید که محققان از یافته‌های مهم دیگر این مطالعه شگفت‌زده شدند - اینکه علیرغم آسیب عصبی و عروقی، ذرات SARS-CoV-2 در اکثر بیماران مبتلا به کووید-19 در پیاز بویایی شناسایی نشدند.
گرافیک آماری نشان می دهد که چگونه عفونت SARS-CoV-2 در مجاری بینی منجر به التهاب می شود، که به نوبه خود به سلول های عصبی آسیب می رساند و تعداد آکسون ها موجود برای ارسال سیگنال های بو به بویایی را کاهش می دهد
این مسئله اغلب منجر به ضعیف شدن یا از دست دادن کامل بویایی در بیماران مبتلا به COVID-19 می شود.
«تحقیقات قبلی که فقط بر بررسی‌های پاتولوژیک معمول بافت تکیه داشتند - و نه آنالیزهای عمیق و بسیار ظریفی که ما انجام دادیم - حدس زدند که عفونت ویروسی نورون‌های بویایی و پیاز بویایی ممکن است در از دست دادن بویایی مرتبط با COVID-19 نقش داشته باشد.
اما یافته‌های ما نشان می‌دهد که عفونت SARS-CoV-2 در اپیتلیوم بویایی منجر به التهاب می‌شود که به نوبه خود به نورون‌ها آسیب می‌زند، تعداد آکسون‌های موجود برای ارسال سیگنال‌ها به مغز را کاهش می‌دهد و منجر به اختلال عملکرد بویایی می‌شود.»
محققان در مرحله بعدی قصد دارند یک مطالعه تکمیلی بر روی بافت های گرفته شده از بیمارانی که در اثر SARS-CoV-2 Delta و گونه های Omicron فوت کرده اند انجام دهند.
هو می‌گوید: «ما می‌خواهیم هر گونه آسیب آکسون و اختلال عملکرد را که در آن التهاب بافت‌ها یافت می‌شود با آنچه در بیمارانی که سویه اصلی ویروس را داشتند، مقایسه کنیم. به این ترتیب، ما می‌توانیم بهتر پیش‌بینی کنیم که آیا دلتا و Omicron کم و بیش باعث از بین رفتن بویایی می‌شوند یا خیر.
