در کووید طولانی مدت، نشانگرهای خون با علائم عصبی روانی مرتبط ه | ستاد علوم و فناوری های شناختی
در کووید طولانی مدت، نشانگرهای خون با علائم عصبی روانی مرتبط هستند.
در یک مطالعه جدید در مورد کووید طولانی مدت که محققان دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو نشانگرهای زیستی موجود در سطوح بالا را شناسایی کردند که ممکن است برای ماه‌ها در خون افرادی که مدت طولانی کووید را با علائم عصبی روانپزشکی داشتند، باقی بمانند.
نتایج نویدبخش آزمایشگاهی برای سنجش خطرات طولانی مدت کووید و ارزیابی درمان‌های جدید برای مقابله با نوعی کووید است که گاهی به عنوان یک سندرم ذهنی تصور می‌شود که توصیف و اندازه‌گیری آن دشوار است.
کووید طولانی مدت با علائمی مانند خستگی، تنگی نفس، مشکلات شناختی، ناهنجاری‌های ریتم قلب، اختلالات خواب، و درد ماهیچه‌ها و مفاصل مشخص می‌شود که ممکن است ماه‌ها پس از عفونت حاد با ویروس SARS-CoV2 باقی بماند.
محققان تخمین می زنند که بین 10 تا 30 درصد از مبتلایان به ویروس SARS-CoV-2 علائم طولانی مدت کووید را تجربه می کنند (اگرچه به نظر می رسد در بین افراد واکسینه شده کمتر باشد).
کووید طولانی مدت حتی می‌تواند افرادی را که در ابتدا فقط بیماری خفیف را تجربه کرده‌اند و شاید حتی کسانی که علیرغم مثبت بودن آزمایش عفونت بدون علامت بودند، تحت تأثیر قرار دهد.
پروتئین های ویروسی در سلول های مغز باقی می مانند.
برای انجام این مطالعه، پزشکان 46 بیمار را که قبلاً مبتلا شده بودند، در مورد 32 نشانه فیزیکی طولانی مدت کووید و همچنین علائم سلامت روان مانند از دست دادن حافظه، تحریک پذیری، بی قراری، افسردگی، اضطراب، استرس پس از سانحه مورد بررسی قرار دادند.
علاوه بر این، محققان آزمایشگاهی نمونه‌های پلاسمای خون 12 فرد کنترلی که هرگز مبتلا نشده بودند را بدون علائم عصبی روانی برای مقایسه آنالیز کردند.
هدف اصلی این مطالعه، پیگیری بیماران در طول زمان برای ردیابی ایمنی طبیعی در پی عفونت کووید بود، اما زمانی که مشخص شد بیماران پس از مراجعه مجدد، چندین هفته پس از عفونت همچنان علائم را تجربه می‌کنند، درک این علائم طولانی کووید به کانون اصلی مطالعه تبدیل شد.
محققان ابتدا کیسه‌های پر از پروتئین به نام اگزوزوم را جدا کردند که توسط انواع سلول‌ها در خون آزاد می‌شوند، سپس فقط برای آن دسته از اگزوزوم‌هایی که از نورون‌ها و سلول‌های پشتیبان موسوم به آستروسیت‌ها مشتق شده‌اند، انتخاب کردند. گوتزل این رویکرد را معیاری می‌بیند که منعکس‌کننده اختلالی است که در سلول‌های مغز پس از عفونت SARS-CoV-2 رخ می‌دهد.
این تجزیه و تحلیل میانگین سطوح بسیار بالاتری از دو پروتئین ویروسی SARS-CoV-2 - پروتئین نوکلئوکپسید و پروتئین اسپایک - را در نمونه‌های پلاسمای خون جمع‌آوری‌شده بین 6 تا 12 هفته پس از تشخیص از بیماران مبتلا به کووید که در مقایسه با علائم عصبی روانپزشکی داشتند، شناسایی کرد. به نمونه هایی از کسانی که مدت طولانی کووید داشتند، اما علائم عصبی و روانپزشکی نداشتند.
سطوح این پروتئین‌ها از اگزوزوم‌های عصبی در بیماران مبتلا به کووید طولانی بدون بیماری عصبی-روانپزشکی همچنان بالاتر از سطوح بیماران بدون کووید طولانی بود.
گوتزل گفت که SARS-CoV-2، مانند چندین ویروس دیگر، ساختارهایی به نام میتوکندری را در سلول هایی که به آن حمله می کند، هدف قرار می دهد. به گفته وی، ویروس به احتمال زیاد با وظایف طبیعی میتوکندریایی تداخل می کند، که شامل تامین انرژی قابل استفاده برای سلول و کمک به توانایی سیستم ایمنی برای پاسخ به عفونت است.
به گفته گوتزل، محققان تفاوت های قابل توجهی را در سطوح چندین پروتئین میتوکندری بین بیماران مبتلا به کووید طولانی با و بدون علائم عصبی روانی اندازه گیری کردند که به تغییرات در عملکرد میتوکندری در سلول های عصبی اشاره کرد.
گوتزل می گوید: «من فکر می‌کنم اکثر دانشمندانی که این موضوع را در نظر گرفته‌اند ممکن است بگویند بعید است که ذرات ویروس در این مرحله عفونی باقی بمانند، اما این پروتئین‌های ویروسی که در اطراف سلول هستند هنوز هم می‌توانند کارهای بدی انجام دهند. او نسبت به توسعه داروهای مولکولی کوچک که می توانند وارد سلول های آلوده شده و پروتئین های ویروسی خاص را از بین ببرند خوشبین است.
بسیاری از محققان علائم مزمن کووید طولانی را در درجه اول به پاسخ های ایمنی طولانی مدت یا تغییر یافته نسبت می دهند. عفونت حاد اولیه ممکن است باعث تغییرات طولانی مدت و ناسازگار در سیستم ایمنی شود.
وجود مداوم پروتئین های ویروسی در بدن ممکن است باعث پاسخ های التهابی مزمن شود. وجود برخی مولکول‌های ویروسی ممکن است باعث واکنش‌های خودایمنی شود که در آن سیستم ایمنی به بافت‌های خود بدن حمله می‌کند.
