چه می‌شد اگر...
در زمانِ حال،
در هنگام به وقوع پیوستنِ خاطرات‌مان،
در هنگامی که زمان همچون قطار مترویی ما را با سرعت به جلو حرکت می‌دهد،
توانایی ایستادن و دیدنِ دنیایی که مثل تابلوهای تبلیغاتی به‌طور محوی از کنار شیشه‌های قطار عبور می‌کنند را داشتیم؟
چه می‌شد اگر می‌توانستیم اتفاقِ شیمیایی متحول شدن حال به خاطره را ببینیم؟
چه می‌شد در همین لحظه می‌توانستیم تشخیص بدهیم که کدام لحظه اولین حضورِ چیزی است که در آینده به واقعه‌ی برجسته‌ای در زندگی‌مان تبدیل می‌شود و کدام لحظه آخرین حضور چیزی است که هیچ‌وقت فرصت خداحافظی با آن را پیدا نمی‌کنیم؟
-بخشی از نقد زومجی برای فیلم Roma.
