به کیهان بدون خودت فکر کن، به کهکشان بدون خودت فکر کن، به این | کافه پاراگراف
به کیهان بدون خودت فکر کن، به کهکشان بدون خودت فکر کن، به این سیاره بدون خودت فکر کن، به این قاره بدون خودت فکر کن، به این کشور بدون خودت فکر کن، به این شهر بدون خودت... می‌بینی؟ ما آنقدرها هم بخش اعظمی از این جهان هستی نیستیم که نبودنمان به چشم بیاید و کار دنیا لنگ بماند بدون حضور ما. غصه‌ی چی را می‌خوری؟ تا هستی و وجود داری لذت ببر و زندگی کن و رویاهات را محقق کن و آرام باش و به بعدش فکر نکن، به بعدِ هیچ چیز... تو دوبار متولد نمی‌شوی و دوبار روی این سیاره پا نمی‌گذاری که اگر یادت رفت این‌بار را زندگی کنی، فرصت دیگری داشته‌باشی. تا هستی و برای زیستن و دیدن و بوییدن و شنیدن و داشتن «هیجان» داری، زندگی کن... این تنها کار عاقلانه و نخستین رسالتی‌ست که باید روی شانه‌های خودت احساس کنی. بی‌شک آنان که درست زندگی نکرده‌اند، نمی‌توانند برای جهان هم کاری از پیش ببرند. درست زندگی کن و از زندگی‌ات، لذت ببر و در کنار آن، آدم خوبی برای این سیاره باش و اگر قرار نیست نبودنت دنیا را تکان بدهد، بگذار تا هستی، بودنت احساس شود و حضورت حال چند نفر را بهتر کند.
