یادم باشد آن‌چه من از بیرون تحسین می‌کنم و شعارش را می‌دهم و ب | کافه پاراگراف
یادم باشد آن‌چه من از بیرون تحسین می‌کنم و شعارش را می‌دهم و برایش هورا می‌کشم، برای تک‌تک دختران و زنانی که به خیابان می‌آیند و حتی قدمی را با اندکی آزادی بیشتر برمی‌دارند، هزینه‌ای دارد که حتی در ذهن من نمی‌گنجد! یادم باشد ترس هر روزه و هر لحظه‌ای که یک زن در این جامعه‌ی مردسالار اقتدارگرای انحصارطلب تجربه می‌کند - جامعه‌ای که نه نهاد خانواده، نه عرف، نه شرع و نه قانون، حق را به او نمی‌دهد - احساسی‌ست که من هرگز آن را درک نکرده و نخواهم کرد! یادم باشد آن‌چه برای من رایحه‌ی خوشایندی از تغییر و تصویر خوش‌بینانه‌ای از فردایی بهتر است، امروز و در کام دختری که موهایش را رها کرده و در مترو یا فروشگاه یا خیابان، با لباسی که تنها اندک شباهتی به دلخواهش دارد راه می‌رود، طعم تلخِ ترس از توهین و تحقیر و تهدید با خود دارد.
من مقصر نیستم که در این جامعه، مرد به دنیا آمده‌ام؛ اما یادم باشد - و باید هر لحظه به خودم یادآوری کنم - که مرد بودن به غلط، برتری و مزیتی در تعامل با این جامعه و حکومت به من داده که باید هوشیارانه، مجدّانه و فعالانه آن را از خودم سلب کنم، تا شاید اندکی بفهمم نیمی از جامعه، از چه آزادی‌های بدیهی و آشکاری محروم‌اند و برای پس گرفتن تک‌تک آن‌ها چه هزینه‌هایی می‌پردازند. پس، یادم باشد همچنان که شجاعت و جسارت زنانی را که حصار تنگ دیکتاتوری را می‌شکنند می‌ستایم، ترس‌ها و نگرانی‌های بقیه را درک کنم، و از کسانی که بیشترین زخم را خورده‌اند، طلبکارِ مبارزه و هزینه نباشم. یادم باشد که زندگی یک مبارزه‌ی هر روزه و آزادی یک آرمان ابدی‌ست؛ و من به اندازه‌ی خودم، برای رسیدن به آن، به تمامی مسوولم. و یادم باشد که "زن، زندگی، آزادی" شعورمندترین شعاری‌ست که می‌تواند ما را نجات دهد.
