ما در فرهنگی پرورش یافته ایم که همواره تأکید بر کمبودها و کاست | متافیزیک
ما در فرهنگی پرورش یافته ایم که همواره تأکید بر کمبودها و کاستی ها میکند و نه بر وفور و نعمت و برکت، و برای ما سخت است که این تفکر کهنه را از ذهن خود پاک کنیم. همه ما عباراتی از این قبیل شنیده ایم: «يا مـن حـق خـودم را می گیرم زیرا احقاق حق فضیلت است» و یا: «اگر نگیرم کس دیگری می گیرد» و یا: «تنها میزان محدودی در دسترس است و باید برای گرفتن سهم خودت مبارزه کنی». ما آموخته ایم که به کاستی ها و محدودیت ها بیندیشیم. «داشتن ها» و «نداشتن ها» به صورت واقعیتی در فرهنگ ما درآمده است. در حقیقت تعداد «ندارم ها» بر تعداد «دارم ها» پیشی گرفته است. به ما آموخته نشده که نعمت و برکت خدا به قدر کافی برای همه ما فراهم است و سهم هر کس محفوظ و موجود و فراوان است، اما به واسطه شرایط محیط و تربیت پیشین، تفکر ما درست برعکس است و تا زمانی که به آنچه نداریم می اندیشیم و آن را برای خود مهم میکنیم نمی توانیم به زندگی به ديده وفور نعمت و برکت بنگریم. این شیوه تفکر که «من هرگز به قدر کافی ندارم» اساس زندگی بسیاری از مردم و انگیزه تلاش آنهاست. آنها عمر خود را در تلاش و تقلا برای کسب آنچه ندارند و باید داشته باشند صرف میکنند و زندگی خود را در بیم و امید پیروزی و یا شکست در کسب آن می گذرانند و در یک ترس دائمی از محرومیت به سر می برند. ذهن خود را بر هر آنچه دارید متمرکز کنید هر چند که بسیار ناچیز باشد.
