دیدید زمان هایی که فرزندتون غذا نمیخوره چقدر نگران و مضطربید؟ | رویش طلایی کوچولوها
دیدید زمان هایی که فرزندتون غذا نمیخوره چقدر نگران و مضطربید؟
و از اون طرف یکسری قضاوت ها و سرزنش ها در ارتباط با نقش مادری سراغتون میاد!
این جنس نگرانی ها، سرزنش ها و مقایسه ها توی دنیای مادری خیلی زیاده که اتفاقا گره هایی هم که ایجاد میشن سرچشمه اشون از اینجاست، چطور؟
انگار یه جای کار داره میلنگه؟! یه چیزی درست نیست؟! و اون توانایی ها، افکار و احساسات فرزندم هست، اون تیکه پازلی که سر جای خودش نیست: توجه و درک من اول نسبت به احساسات خودم و بعد نسبت به احساسات و درونیات فرزندم.
انگار تمام این مدت من دارم فرزندم رو یک موجود ناتوان میبینم که متوجه این نمیشه که چه زمانی گرسنه هست و چه زمانی نیست ، و نمیتونه غذا بخوره و من باید بهش غذا بدم، در صورتی که اون هم مثل من که هر زمان گرسنه میشم متوجه میشم مثلا دلم ضعف میره، اون هم اینها رو تجربه میکنه ،
چون باید وظایفم رو درست انجام بدم و انگار دیگه مادری کردنم براساس نیاز واقعی بچه ام نیست، بر اساس احساسات اون نیست، براساس نگرانی ها و ایده ال های خودم هست.
زمانی که من از روی دلسوزی به فرزندم غذا میدم، درواقع این دلسوزی و حس عذاب وجدانی که همراهش داره روی واقعیت که توانا بودن فرزندم هست رو میپوشونه و من دیگه توانایی اون رو نمیبینم، و اینجا یک دیواری بین من و فرزندم کشیده میشه، چون غافلم از اون تیکه مهم پازل رابطه خودم و فرزندم، احساسات، افکار و نیازهاش به طور طبیعی و واقعی.
