غوطه‌ور بودم بین هزار و یک فکر. به این فکر می‌کردم که انگار قد | شهروندِ زُحل🪐، طبقهٔ اول
غوطه‌ور بودم بین هزار و یک فکر. به این فکر می‌کردم که انگار قدیم ندیما آدما کمتر به مشکل بر می‌خوردن. حتی انگار بیشتر بلد بودن که وقتی بین سوء برداشت‌های عجیب و غریب گیر می‌کنن، زودتر مشکل‌شون رو حل کنن. به گمونم زمانی که آدما این‌همه آپشن و ویژگی‌های رنگارنگ دنیای مجازی رو نداشتن مهارتِ گفتگو کردن و حرف زدن‌شون قوی‌تر بود. خدایی بهش فکر کردی؟ خیلی وقتا ما ادای فرهیخته‌ها و آدمای آگاه رو درمیاریم ولی همین یه موضوعِ ساده رو بلد نیستیم. به مشکل که برمی‌خوریم، به‌جای آگاهانه و بالغانه صحبت کردن راجه به مشکل‌مون؛ هم سوء برداشت می‌کنیم هم تهمت می‌زنیم هم دلخور می‌شیم هم قضاوت می‌کنیم. همهٔ اون دلخوری و سو تفاهم‌ها پرت‌مون می‌کنه توی جلد یه بچه کوچولو که قهر می‌کنه و جیغ می‌زنه و انتظار داره همه بفهمن دردش چیه. حاضریم به‌جای یه مکالمه آروم و منطقی، وقت بذاریم واسه نوشتنِ یه استوری با هشتگ مخاطب خاص که توش کلی هم تیکه انداختیم:) یا انتخابِ عکس پروفایلی که می‌خواد با طعنه به طرف مقابلش حرفش رو بزنه. توییتی که هزار و یک دلخوری رو غیر مستقیم پرت می‌کنه توی صورت اون آدم.
حاضریم همهٔ اون کارا رو کنیم ولی یه گفتگوی ساده رو نه. نتیجه؟ دلخوری کش‌دار می‌شه. جراحت عمیق‌تر می‌شه. سو تفاهم قبلی حل نشده، بعدی و بعدی به‌وجود میاد و دل چرکین‌تر از قبل می‌شه نسبت به اون آدم. بیاین قبول کنیم اگر ارتباط‌مون ارز‌شمنده اگر ادعا می‌کنیم اون آدم جایگاه‌ش واسمون ویژه‌ست، یه مکالمه آروم و بالغانه رو به خودمون و اون آدم بدهکاریم.
