#منظر_شهری #محله ضد محله؛ چرا دوست ندارم در باستی هیلز زندگ | سازِشهر
#منظر_شهری #محله
ضد محله؛ چرا دوست ندارم در باستی هیلز زندگی کنم؟
#مرتضی_همتی
ورای اینکه آیا شهرک باستی هیلز با سرمایه سالم ساخته شده یا خیر، پرسش این نوشتار این است که «آیا باستی هیلز – با تمام هزینه های مادی و معنوی که پرداخته - مکان خوبی برای زندگی است؟».
به عبارتی این نوشتار با حذف مسائل مربوط به پیشینه این پروژه، در تلاش است به ارزیابی موفقیت این پروژه در فراهم آوردن زیست با کیفیت برای ساکنین این شهرک بپردازد.
پرورش بعد روانی انسان خود در دو بخش فردی (یا درونی) و اجتماعی (یا بیرونی) صورت می گیرد؛ به آن معنی که انسان به منظور پرورش بعد روانی نیازمند توسعه در دو جنبة توانایی های فردی و اجتماعی است.
محله یکی از قدرتمندترین سازماندهی های فضایی در شهر است که از دیرباز به بعد اجتماعی زیست انسانی پاسخ می دهد. محله ها در شهر بستری برای فراهم آوردن دو نوع ارتباط اجتماعی درونی (از طریق ایجاد فضا های جمعی، کاربری های چند منظوره، خدمات اجتماعی و...) و ارتباط بیرونی (از طریق تنظیم نمودن ارتباط با مرکز شهر و محله های دیگر) ایجاد می نمودند.
شهرک باستی هیلز دو ویژگی بارز دارد: نخست آنکه همچون یک قلعه با دیوار هایی رفیع از فضای شهری جدا شده -که تا مدت ها ورود به آن برای عموم مردم نیز ممنوع بود. دوم آنکه در درون نیز دانه های ساخته شده با حصار های ستبر و مرتفع از یکدیگر منفک شده اند و تنها ارتباط میان ویلاها مسیر عملکردی سواره ای است که دسترسی به هر واحدهای مسکونی را ممکن می سازد.
بر خلاف مدل محله این شهرک نه تنها روشی برای ارتباط با مرکز شهر و دیگر محله ها ارائه نمی دهد بلکه از مرکز گریزان است. از طرفی این شهرک در درون فضاهای جمعی، خدمات اجتماعی و کاربرهای چندمنظوره فعالی نیز فراهم نمی کند که ساکنین ارتباط اجتماعی درونی داشته باشند؛ گویی که زندگی تنها در درون خانه‌ها جریان دارد.
باستی هیلز را می توان به مجموعة بسته ای تشبیه نمود که خود از زیرمجموعه های منزوی تشکیل شده است و قادر نیست یک کلیت منسجم، متعامل و پویا به دست دهد.
سازماندهی فضایی شهرک باستی هیلز که ساختار ضدمحله ای دارد در بهترین حالت بتواند به جنبه های فردی روان ساکنین بپردازد ولی فاقد بستر‌های لازم برای پرورش ابعاد اجتماعی انسان است.
در پاسخ سوال ابتدای نوشتار که «آیا باستی هیلز مکان خوبی برای زندگی است؟» اگر زندگی کردن را فعلی واجد ابعاد متعدد - از جمله ابعاد اجتماعی - تفسیر شود در نگرشی کل نگر این شهرک قادر به پاسخگویی به بخش مهمی از ابعاد کیفی زندگی نیست.
