ژاندارم سرجوخه ملک محمدی،سید محمد راثی هاشمی و عبدالله شهریاری روی پل جلفا شیفت‌اشان بود. به آن‌ها گفته بود جلوی هر نیروی مهاجمی که می‌آید را بگیرند. خبر نداشتند آن‌هایی که آن سوی پل ایستاندند که به هر نوع سلاح جنگی مجهز هستند، در حالی که آن سه فقط خودشان بود و اسلحه‌هایشان.
آن‌ها روی پلی ایستاده بودند که اولین خط رسمی قطار ایران بود.
آن‌ها دو روز مقابل سپاه شوروی مقاومت کردند و در نهایت ۳ شهریور ۱۳۲۰روی پل جلفا در خون خود غلطیدند.مقاومت شجاعانه این سه سرباز تحسین نیروهای مهاجم و خصوصاً فرمانده لشکر ۴۷ شوروی، سرلشکر نوویکف را که در مقابلشان ایستاده بودند را برانگیخت.
او زمانی‌که پیروزمندانه از پل گذشت متوجه شد سربازان مسلحش ۴۸ ساعت است که تنها با ۳ سرباز در حال نبرد بودند. او به نشانه احترام یکی از درجه‌هایش را از روی دوشش باز کرد و روی سینه سرجوخه محمدی گذاشت و از چوپانی می‌خواهد تا ۳ سرباز شجاع را به شیوه مسلمانان کنار پل آهنی دفن کند.
تدفین این ۳ سرباز با تشریفات کامل نظامی از سوی لشکر شوروی و در کنار خط آهن این پل صورت گرفت. مقبره‌ای که تا شصت سال هیچ‌کدام از اعضای خانواده این سه خبر از آن نداشتند.
