روسری ام را شُسته و اتو کرده ام، می بَرَم داخل کمد کنار بقیه ب | صداي مشاور
روسری ام را شُسته و اتو کرده ام، می بَرَم داخل کمد کنار بقیه بگذارم. دو طرف کمد دو ردیف روسری هست که وقتی دقت می کنم می بینم آنها که تیره ترند تعدادشان بیشتر است، انگار کشف جدیدی کرده ام!!!! در گیره ی دیگر تعدادی مقنعه هست، و البته که همه با رنگهای تیره، جهت انجام کارهای اداری.. مگر می شود بدون مقنعه به دنبال کارهای اداری رفت ؟؟؟!!!!
با خودم فکر می کنم چقدر عجیب است که این تکه پارچه ها بخشی از هویّتم شده اند، و اصلا انگار دارند جای هویتم را هم می گیرند!! میزان عقب و جلو رفتنشان، نشان متانت و سلامت من است!! رنگشان وزن اخلاقی ام را می سنجد!! و سفت و شُل بودن شان، ایمان و تفکرم را!! آهان یادم آمد، همین تکه پارچه ها تپانچه های سرپُری هستند که مستقیم درجه ی تحریک و وسوسه ی مردان جامعه ام را نشانه رفته اند!! اگر سربندم عقب برود، وسوسه می شوند!! اگر سرم نباشد حق دارند به حریم و حدودم وارد شوند!! و اگر کلا با آن مخالف باشم، یعنی منحرفم!! مشکل دارم!! و هنجارشکنی کرده ام!!
راستی چه کسی اینها را اولین بار گفت؟؟؟!! و چگونه به مغزش رسید که تکه پارچه ای میزان نجابت مرا، و شرافت مردان جامعه ام را تعیین می کند؟؟؟!! تکه پارچه های بیچاره خودشان هم خبر ندارند چقدر مهم اند!! به موهای زنان می اندیشم، به رنگهای متفاوتشان، به حالتهای مختلف و کوتاهی و بلندی اش، که طناب دار افکار صاحبانشان شده اند!! مگر شاعران از همین موها الهام نمی گیرند؟؟ مگر سوژه ی زیباترین پُرتره های نقاشان نمی شوند؟؟ مگر به پدران بوسه گاه عشق، و به عاشقان مجال نوازش نمی دهند؟؟ مگر همین موها برای پزشکان علائم پاسخ به درمان نیستند ؟؟ به زنان بسیاری فکر می کنم که در اجتماع و منازل و شهرها در چرخه ی صنعت و کشاورزی و پزشکی و آموزش و سیاست و هنر و مادر و همسری و در صحنه ی کارزار با زندگی، آنچه یادشان رفته است موهایشان است.. به مردان بسیاری فکر می کنم که شرافت و اصالتشان، بند به مویی نیست. به خودم فکر می کنم که وقتی چیزی می نویسم خودبخود انگشتم لای موهایم می گردد و انگار رشته هایی هستند که افکارم را به هم متصل می کنند، وقتی باد لابلایشان می وزد احساس سرزندگی می کنم، و وقتی روسری سر نمی کنم قضاوت می شوم. اما همچنان می دانم آنچه مهم است در سرم است نه بر سرم......
