دوست، خانه است؛ می‌توانی در خنده‌ها و خوشی‌های مکررش ساکن شوی. | snuggle
دوست، خانه است؛ می‌توانی در خنده‌ها و خوشی‌های مکررش ساکن شوی. می‌توانی به امنیت شانه و نور متعادل دست‌‌هایش اطمینان کنی. بدانی هر خاطره‌ای که با او می‌سازی به جایی در جهان تو وصل می‌شود، نه گم می‌شود و نه محو.
دوست، مسافرخانه نیست که چمدانت را بی‌خاطره‌ای از آن، ببندی و بروی. بروی و رفتنت بی‌اثری از اندوه و تمنا باشد. بروی و سال‌های سال بگذرد و خیال کنی می‌شود برگشت و همه‌چیز را از لحظه‌ی بعد از رفتن ادامه داد. کاش یکی به این مسافران از راه رسیده بگوید؛ آدمی که برمی‌گردد، همانی نیست که رفت.
