دو پیشنهاد بورسی به محسن رضایی (قسمت نخست) به نظرم محسن رض | شیادها به بهشت نمی‌روند
دو پیشنهاد بورسی به محسن رضایی
(قسمت نخست)
به نظرم محسن رضایی در حوزه‌های مختلف علوم انسانی، حسب مورد، یا بی‌سواد مطلق است و یا کم سواد؛ از جمله در حوزهٔ اقتصاد. منظورم از سواد داشتن نیز اخذ مدرک تحصیلی و نوشتن پایان‌نامه نیست، بلکه عمق فهم و قوت تحلیل و امثالهم است.
پرداختن به این موضوع، نه در حوصلهٔ این نوشتار است و نه با زمینهٔ فعالیت کانال تلگرامیِ «شیادها به بهشت نمی‌روند» تناسب دارد. منتها برای اینکه صرفاً به تقریر ادعا بسنده نشده باشد و دلیل نیز اقامه شده باشد، به اختصار صرفاً به دو مورد از دلایلم می‌پردازم:
الف) ساختن پدیدارهایی چون «تمدن»، شبیه به ساختنِ ساختمان، اراده‌محور و پروژه‌ای نیست و هزار و یک عاملِ محاسبه‌ناشده و اساساً محاسبه‌ناشدنی در این میان مطرح است. برای مثال ما الان نمی‌توانیم بنشینیم دور یکدیگر و برنامه بریزیم و سپس، مواد و مصالحِ لازم را فراهم کنیم و تمدن جدید مصری یا هندی بسازیم.
ب) فرض کنیم که محسن رضایی رئیس جمهور می‌شد و می‌توانست منابع مالیِ لازم برای تحقق وعده‌های اقتصادی‌اش را فراهم کند و از این حیث با مانع مواجه نمی‌شد، و امکان عملی می‌یافت تا ایده‌هایش را از «ذهن» خارج کرده و در «میدان» عملیاتی کند؛ یعنی طرح‌هایی چون ایجادِ فدرالیسم اقتصادی، تأسیسِ صندوق برای جبرانِ زیانِ مال‌باختگان در بورس، افزایشِ میزانِ یارانه‌ها متناسب با نرخ تورم و نیز شاغل محسوب کردنِ زنان خانه‌دار و پرداخت حقوق ماهیانه به ایشان.
اما حداقل یکی از ایده‌های محسن رضایی، مانع و مشکلی ساختاری دارد که فهمش نیازی به تخصص در علم اقتصاد ندارد و به مقادیری توانِ «تحلیلی-عقلی-منطقی» نیاز دارد.
محسن رضایی دو وظیفه و به عبارت دیگر، دو شرط برای شاغل محسوب کردنِ زنانِ خانه‌دار و پرداختِ مستمری به آنها مطرح کرد؛ یکی تربیت فرزندان و دیگری بهداشت خانواده (اینجا).
اما اساساً با کدام ملاک و نیز روش و مکانیزم، می‌خواهد انجام وظایفِ زنانِ خانه‌دار را از شکل کلی و مبهم خارج کند و بعد، به نحوی تعریف و تعیین کند که با روشن شدنِ عدم انجام وظایفِ زنانِ خانه‌دار، مستمریِ ماهیانه‌شان قطع شود؟
بگذارید مثالی بزنم: فرض کنیم فرزند بانویی خانه‌دار، معتاد شود، اما اعتیاد، علل متنوعی، از جمله وراثت و ژنتیک دارد؛ رسانه‌های داخلی و خارجی و جامعه و مدرسه و کوچه و خیابان نیز در آن نقش دارند.
در مورد اعتیاد فرزند و یا فرزندان یک مادر (چه در فرضِ همسر داشتن و چه نداشتن)، ما سهم و نقشِ مادر را چطور تعریف و بعد، تعیین مصداق کنیم؟ چگونه تعیین کنیم عللی که به محیطِ خانواده مربوط است، ۵١ درصدش منتسب به پدر خانواده نیست؟ سهم مادر با مسامحه در لفظ، چند درصد باید باشد تا مستمریِ ماهیانه‌اش قطع شود؟ و...
به بیان دیگر، یک وزارتخانهٔ جدید با صدها کارمند و کارشناس باید ایجاد شود تا حدود ده سال صرفاً در مورد همین موضوع و ایدهٔ محسن رضایی، تحقیق و بررسی گردد و در وهلهٔ بعد، عملیاتی شود و البته به وزارتخانهٔ جدید و مذکور می‌بایست منابع مالی و بودجه تخصیص داده شود تا کارمندانش، سر ماه از گرسنگی عذاب نکشند(!)
