دریک کلاس درس، فرزندان ِتمام ِ اقشار ِجامعه، نشسته اند فرزندان ِ «طلاق» را، باید تحمّل کرد و با روحیه یِ شکننده شان ساخت! با فرزندان «اعتیاد» ، باید مدارا کرد و با بی تربیتی هایشان، کنار آمد! فرزندان ِ «یتیم» را، باید نوازش کرد و کمبود ِ مهرشان را، برایشان، جبران کرد،
فرزندان ِ «ناهنجار» را، – که محصول ِ اختلافات ِ خانوادگی اند-، باید هدایت کرد !!!! به فرزندان ِ «کار»، باید استراحت داد، فرزندان ِ والدینِ «بی بند و بار» را، باید، سر به راه کرد، فخرفروشی ِفرزندان ِ «سرمایه دار» را ، باید تعدیل کرد، دانش آموزان ِ «کمرو» را، به بطنِ جامعه، باید کشاند، نازپروردگی ِ فرزندان ِ «مُرَفَّه» را، باید، تعادل بخشید،
دانش آموزان ِ«بدسرپرست» را، حکیمانه و صبورانه، باید سرپرستی کرد، دانش آموزانِ «بی سرپرست» را، باید با آغوش ِمهر ِ مادری ، آشنا ساخت! همه یِ این مزاج هایِ تلخ و شیرین در یک اتاق ِ چند متری، گِردِمعلّم حلقه می زنند و اوست که باید همه ی ِ این تناقض های ِرفتاری را ، به جان بخرد و صبورانه ، درکنار ِتدریس، هوای ِدل ِهمه شان را داشته باشد .
