مغالطه انتقاد سازنده یکی از سياست های سرکوب منتقدین، مغالطه | دوست داران دانایی
مغالطه انتقاد سازنده
یکی از سياست های سرکوب منتقدین، مغالطه "انتقاد سازنده" است. بمحض اینکه عالی مقامان در پاسخگویی به انتقاد خود را ناتوان می بینند، از این مغالطه بهره می برند، که انتقاد باید سازنده باشد
اما آیا واقعا انتقاد باید سازنده باشد؟
من فکر می کنم که انتقاد نه تنها لازم نیست سازنده باشد، بلکه باید ویران کننده باشد، و سازندگی در معنای واقعی خود، در همین ویرانگری نهفته است.
وقتی که یک مدیر ناکارآمد، بدون تحصیلات و تجربه کافی، صرفا به واسطه آقا زادگی یا رانت خواری یک منصب را اشغال کرده و با ناتوانی خود در حال اتلاف منابع است، انتقاد سازنده چه معنایی می تواند داشته باشد؟ سازنده چه چیزی قرار است باشد؟
مغالطه دوم اما اینجاست که عالیجنابان در مواجهه با انتقادات عنوان می کنند، که انتقاد باید با راهکار همراه باشد، عنوان می کنند که راهکار شما چیست؟ با این سوال بی ربط اینگونه القا می کنند که مسایل پیش رو آنچنان سخت و لاینحل هستند که امکان حلشان وجود ندارد و اینگونه مسئولیت مشکل پیش رو را از خود دور می کنند.
اما چه کسی گفته منتقد باید راهکار ارائه دهد؟
مدیر محترم شما روی این صندلی جلوس کرده اید که راهکار ارایه دهید، امکانات، منابع و اطلاعات لازم برای کشف یا خلق بهترین راهکار ها در دست شماست. اگر راهکار ندارید، اگر نمی دانید و نمی توانید، خدا بهمرهتان، کار را به اهلش بسپارید.
اما اگر به سان ارثیه فامیلی جان درگرو این مقام دارید، باید عرض کنم که تنها راهکار ما رو کردن دستان شماست. نشان دادن این حقیقت که مشت شما خالی است. راهکار ما نمایش ناتوانی شما در ارايه راهکار است، و مسئله غامض ما خود شما هستید.
راهکار ما و انتقاد ما هرگز برای شما سازنده نیست. راهکار ما افشاگری و انهدام ساز و کاری است که پیدا کردن راهکار را به همچون شمایی می سپارد.
