ما و تمامی گونه های دیگر چیزی بیش از ماشین های زیستی نیستیم و تنها در سطح پیچیدگی این ماشین با یکدیگر متفاوت هستیم. ما صرفا محصولِ بر همکنش بدون هدف قوانین فیزیک و شیمی در طی میلیونها سال تغییر هستیم.
در این میان، یک روز در یک ایستگاه تصادفی بدون هیچ هدفی داخل قطار حیات پریدیم و روزی هم از آن پیاده خواهیم شد و آن روز پایان فعالیت این ماشین زیستی خواهد بود. این یک سفر بی هدف و بدون هیچ غایتی است و در ایستگاه پایانی همه چیز تمام خواهد شد، هیچ چیزی در آنسوی ایستگاه پایانی در انتظار ما نیست.
اما چه چیزی این سفر را زیبا خواهد کرد؟
در این قطار می توانیم تمام مدت سفر را به درگیری و نزاع با سایر هم قطاران بر سر قوانین جاری بر قطار و سرانجام ایستگاه آخر بپردازیم و سفری پر از درد و رنج، به امید واهی برای ایستگاه پایانی بسازیم
و یا اینکه
از پنجره به تمام مناظر زیبای بیرون بنگریم و از این سفر نهایت لذت را ببریم.
هیچ کس از ایستگاه پایانی خبری ندارد و بازنگشته است آنجا پایان همه چیز است.
مراقب داستان‌سرایان ایستگاه پایانی باشید، آنها شما را با وعده های دروغین، از لذت این سفر محروم خواهند کرد.
سروش سارابی
@daneshagahi
