تقدیم به داریوش اقبالی عزیزم:
مرد حنجره طلایی ام
داریوش عزیزم!
از کودکی با آهنگ های تو چشمانم را
می بستم و به خلسه می رفتم!
با آهنگ «چیست این افسانه هستی ات»
به دنیا آمدم و از همان موقع فهمیدم هر آمدنی،رفتنی به دنبال دارد...
و با خودم زمزمه می کردم:
«کس نمی داند کدامین روز می آید...
کس نمی داند کدامین روز می میرد»
بزرگتر شدم آهنگ
«آشفته بازارت»
را شنیدم و پی بردم در دنیا هیچ نظم و قانونی وجود ندارد و مثل یه بازار مکاره هست!
با آهنگ «خونه» وقتی سیل غارتگر را خواندی
یاد هموطنان سیل زده ام افتادم!
در جوانی عشق در خانه ام را کوبید اما آهنگ «شقایق» را که خواندی فهمیدم کسی عاشق نمیشه...
اما من عاشق شده بودم پس با آهنگ «یاور همیشه مومن تو»
اشکها ریختم
چون «دوری برام عادت شده بود»
تصمیم گرفتم فریادی بزنم که گوش فلک را کر کند اما با آهنگ «فریاد زیر آب»
متوجه شدم صدایم به جایی نمی رسه و
با آهنگ زیبای "چشم من" فهمیدم
اونی که رفته دیگه بر نمی گرده!
اما آهنگ «رسول رستاخیزت»
به من ثابت کرد که مرد اسطوره ای من تویی!
داریوش عزیزم!
از تو وُ اسمِ تو گفتن
بهترینِ همه حرفاست!
#دلنوشته_عظیم_نجفی
@delneveshteazim
